Een column van Miloe over haar dochter Nina. Die misschien toch wat meer op haar lijkt dan ze dacht.
Ik zoek belastingpapieren en vind een oude map van het kinderdagverblijf. ‘Nina is een heel gevoelig meisje. Maar omdat zij prikkels goed kan hanteren, heeft ze een sterk karakter.’ De woorden van mijn dochters oude peuterleidster, treffen me. Want met een oudste die min of meer constant overprikkeld is en dat in alle heftigheid laat merken, noem ik zijn veel rustige, vrolijke zusje al snel als een stabiel meisje. Ik heb me altijd minder zorgen gemaakt over haar, zij staat stevig, trekt haar eigen plan, is zo zichzelf. Zij redt het wel.
Dat zij misschien wel net zo gevoelig is als haar broer, ontdekte ik pas de laatste weken. In september startte ze in groep 3. Wat het met haar deed, die nieuwe klas met dertig kinderen, leren lezen en schrijven, zien (en horen) dat anderen sneller gaan, voor het eerst toetsen moeten maken, ze liet het lang niet zien. Ja, ze had buikpijn en hoofdpijn, voelde zich vaak niet zo lekker. Kleine signalen die ik heus serieus nam, maar de afgelopen weken werd me pas duidelijk welke storm er in haar woedde. Hoe alleen ze zich vaak voelde. ‘Als ik op school ben heb ik zo’n heimwee naar jou mama,’ snikte ze op een ochtend toen ze weer niet naar school wilde. Haar ogen vulden zich met tranen. Net als de mijne. ‘Ik durf ook vaak niet tegen de juf te zeggen dat ik niet weet wat ik moet doen.’ We bleven een tijd samen zitten, haar hoofd tegen mijn borst. Dan komen we maar te laat op school.
Ik vertel haar een jeugdherinnering. Hoe ik als meisje jaloers was op alle aandacht en cadeaus die mijn zusje kreeg toen ze bij een val van de trap haar arm had gebroken. Stilletjes vertrok ik naar mijn kamer waar ik mijn muggenbulten tot bloedens toe openkrabde. Had ik ook iets zieligs. Mijn vader vond me, voor mijn gevoel pas na uren. Hij zei niet veel, maar stelde voor om al mijn knuffels van de trap te gooien. Dan hadden ook zij hun arm gebroken. Ik vond het een goed plan. Na hun valpartij bonden we al mijn 23 pluche beesten een mitella om. Dat mijn vader zag wat er was zonder dat ik het uitsprak, zonder dat ik huilde of boos werd, ik ben het 35 jaar later nog niet vergeten.
Mijn dochter gaat net als zoveel kinderen, mee met de stroom. Met dat wat er is. Ze houdt zich op de achtergrond en slaat de drukte, de zorgen, de stress van alle dag, in zich op. Het komt niet minder binnen, maar wel minder naar buiten. Ik hoorde jaren geleden al: gevoelige jongens uiten dat naar buiten, gevoelige meisjes keren naar binnen. Haar broer geeft ons de volle laag als hij een slechte dag heeft gehad op school. Zij maakt in haar eentje een tekening. Sinds een paar dagen doe ik na het voorlezen het licht uit, ga op haar bed zitten en vraag in het donker naar haar dag. Wat was er fijn, wat minder, wat zou ze graag anders willen? Soms vertel ik wat over mezelf, maar liever zeg ik zo min mogelijk. Zodat ik kan horen wat ze niet zegt.
De vader van Miloe schreef ook verhaaltjes over zijn kinderen. En tekeningen. Deze stamt uit de tijd waar Miloe over vertelt in dit blog.
Meer lezen over Miloe en haar gezin? Meer columns van haar vind je hier.
Over Miloe
Miloe van Beek is journalist, eindredacteur, columnist en moeder van Otis (9) en Nina (6). Je kunt Miloe ook volgen op Facebook. Miloe schreef net als Eva Bronsveld, Roos Schlikker en ikzelf ook mee aan het boek Van achter het behang tot over je oren. Het boek gaat over relaxed opvoeden en moederschap, en bevat naast columns ook opvoedtips en tips om relaxed te blijven. We sluiten ieder hoofdstuk af met een bingo of uitspraak zoals je gewend bent op de Club van Relaxte Moeders. Je kunt het boek hier bestellen en ook een stukje inkijken. De prijs is €17,50.
Geen reacties