Steviger

Natanja blogt over haar leven als moeder van een zoon van 12 en een dochter van 14. En over zichzelf natuurlijk 😉

‘Ik zag hem net lopen in de gang en hoorde hem zeggen dat hij het best spannend vond, appte een bevriende docente van de nieuwe school van mijn zoon. Dat was dapper!’ voegt ze toe. Die ochtend had ik hem voor de deur van zijn nieuwe school in een nieuwe stad afgezet voor de kennismaking. Misselijk en pips was hij het gebouw ingelopen. In de auto ernaartoe had ik hem gezegd dat je uitspreken kan helpen; om je gevoel onder woorden te brengen, maar ook om een ander in staat te stellen je een duwtje in de rug te geven. Mijn hart maakt een sprongetje nu ik dit appje lees.

Mijn zoon lijdt het meest door het lijden dat hij vreest.

Deze kennismaking is de start van zijn zomer ‘tussen servet en tafellaken’, in de overgang van groep 8 naar brugklas, en dat ook nog eens in een nieuwe stad. En dat is spannend. Helemaal als je niet zo snel durft, drempels soms als een kolossale berg ziet en niet altijd de moed en het zelfvertrouwen hebt om daar overheen te stappen. Mijn zoon lijdt het meest door het lijden dat hij vreest.

Bij terugkomst van de kennismakingsochtend vertelde hij dat er in ieder geval één leuke jongen was met wie hij al had lopen geinen. “Je hebt het gewoon gedaan!” zei ik. “En er komt zelfs iets positiefs uit!”

Toen was daar de eindmusical, waar hij prominent op het podium stond. Weken vol zenuwen gingen eraan vooraf. Hij was bang dat hij de tekst niet kende, ik bood aan met hem te oefenen. Hij kende het script ondersteboven en achterstevoren. Na de musical sloot ik een stralend kind in mijn armen, die zonder schroom zijn rol speelde en had genoten van met zijn vrienden iets gaafs neerzetten.

Vijf uur later belde hij al.

Vervolgens ging op hij kamp. Daar hebben we ietwat slechte herinneringen aan. Een van z’n beste vriendjes ging mee – samen sta je sterk. Mijn man bracht ze weg, maar vijf uur later belde hij al, volkomen overstuur. Hikkend van verdriet bracht hij uit: “Ik wil hier niet zijn. Mama, ik wil hier níet zijn.” Daar gaan we weer, dacht ik. Maar we gaan het aan dit keer. We coachten hem door de middag, hij mocht een keer extra bellen, hij hoefde van de leiding niet meer met drukke onbekende jongens op de kamer. Die avond appte hij: ik bel niet meer hoor mam, dan moet ik misschien huilen en daar schiet ik niks mee op. De dagen erna bleef het stil, en toen we hem drie dagen later ophaalden vroeg hij zich verwonderd af waarom hij zoveel paniek had gevoeld op de eerste dag. 

Dan wordt hij door een vriendje op Terschelling uitgenodigd. ‘Ik heb ook een surfles voor ze geboekt!’ appt vriendjes’ moeder. Even stokt mijn adem. Luchtig vertel ik zoon het plan. Zijn antwoord verrast me. “Leuk!” zegt hij. ”Dat wil ik wel proberen.” 

Dan weet ik genoeg. Terwijl de zomer zich uitrolde werden niet alleen zijn kaken hoekiger, de haren op zijn armen donkerder, zijn lijf langer. Ook zijn huid werd dikker. Deze zomer leerde hij steviger staan. In deze zomer werd hij groot.