Sta-in-de-weg

Ingelise is moeder van drie kinderen (van 10, 8 en 5). Ze blogt over haar leven als (werkende) moeder en wat haar daarin allemaal verwondert.

“Nou, veel plezier ermee hè!” zeg ik tegen de dame van Marktplaats die ik net heb geholpen een houten speelkeuken in een veel te kleine achterbak te proppen. Het past net, en ze rijdt tevreden weg. Opgeruimd staat netjes, denk ik voldaan als ik de deur achter me heb dichtgetrokken. Meteen loop ik naar boven om te genieten van de ruimte die is vrijgekomen en die ongetwijfeld binnenkort weer wordt opgevuld door nieuwe sinterklaascadeaus.

Het keukentje -zo’n standaardmodel van het grote Zweedse woonwarenhuis- was bijna tien jaar bij ons. We kochten het toen onze oudste net kon lopen. Zij, en later ook haar jongere zusje, maakte er eindeloos veel kopjes thee, die we slurpend opdronken. En eten was er ook in overvloed. Je kon het zo gek niet bedenken of het was te verkrijgen in ons huiskamerrestaurant: pizza, taart, borden spaghetti, eieren met gezichtjes en appels en peren in de meest wonderlijke kleuren. Alles van plastic trouwens, want het verantwoord houten fruit lieten zie altijd links liggen.

Ik ben nooit een moeder geweest die voor haar plezier op de grond ging zitten om blokken te stapele

Ik ben nooit een moeder geweest die voor haar plezier op de grond ging zitten om blokken te stapelen of poppen aan te kleden. Maar tot mijn favoriete herinneringen van toen de meiden klein waren, behoren de momenten dat ik op zaterdagochtend na een te korte nacht slaap, eindelijk rustig met de krant en een kop koffie in de kamer zat, en ik me een uitgebreid menu of een zoveelste kopje thee liet uitserveren.

De laatste paar jaar werd er steeds minder gekookt. De meiden maken nu liever dansjes voor TikTok op hun kamer. En mijn zoon van vijf geeft de voorkeur aan zijn brandweerkazerne. Het eens zo geliefde keukentje werd een opslagplaats voor allerhande troep zonder bestemming. Al het eten was liefdeloos in een hoek gesmeten en de oven was een parkeerplaats voor auto’s geworden. Het werd steeds meer een sta-in-de-weg.

Was ik er al die jaren wel genoeg bij met mijn hoofd?

Maar nu het weg is, voel ik een soort weemoed die ik niet had verwacht. Alsof er een deur wordt dichtgetrokken van een tijd die nu echt niet meer terugkomt. Zoals altijd bekruipt me weer de onvermijdelijke vraag: heb ik er wel genoeg van genoten? Was ik er al die jaren wel genoeg bij met mijn hoofd?

Dan voel ik een klein handje in de mijne. “Mama, kom je me helpen de brandweermannetjes in bed te leggen? Je moet wel heel stil zijn.” We sluipen op onze tenen de kamer in en leggen een voor een de playmobilpoppetjes op hun uitklapbedjes boven in de kazerne. We doen het licht uit en sluipen zachtjes weer weg. “Ik ben zo blij met mijn brandweerkazerne,” fluistert mijn zoon als ik hem even later naar bed breng. “Ik wil hem voor altijd houden.” Is goed schat.