Spiegel

Sanne is moeder van Benja van vier. Van wie ze nog veel kan leren.

‘Is hij aangereden? Of is er wat anders ergs gebeurd?!’ roept de buurvrouw verschrikt uit het raam. Ik doe m’n best om haar te verstaan, maar het lukt maar half. Benja schreeuwt en huilt de hele buurt bij elkaar. ‘Nee hoor, niks aan de hand. Hij wilde alleen over de grote weg fietsen, en dat mocht niet,’ pers ik eruit. Binnen kost het me nog een half uur knuffelen, sussen en grenzen stellen tot hij weer rustig is. Als Joost vijf minuten later thuiskomt snijd ik de courgette en blust Benja brandjes met z’n lego-brandweerwagen. Als je alleen dit beeld ziet zouden we niet misstaan in de kerstreclame van een supermarktketen. 

‘Was hij net echt zó boos?’ vraagt Joost ongeloofwaardig. ‘Ja,’ antwoord ik terwijl ik m’n mes net iets te hard door de courgette duw. ‘Maar begin er maar niet meer over, want zoals je ziet is het alweer klaar,’ zeg ik er lachend achteraan. Mijn lijf schreeuwt dat mijn woorden en gezichtsuitdrukking niet kloppen. Voor Benja is het wel klaar. Hij heeft al z’n boosheid, frustratie en stress van de hele dag eruit gegooid. Maar ik niet. De stress is er nog. Het doet me denken aan de Brinta die Joost ’s ochtends altijd eet. Net bereid is het warm en vloeibaar. Maar als je het iets te lang laat staan, wordt het cement. Het koekt vast en je krijgt het bijna onmogelijk los. Zo laat ik de stress in mij hard worden. Want er is geen tijd om het warm op te dienen. Er moet worden gekookt. Benja is moe en moet op tijd naar bed. De was moet nog in de droger. Maar bovenal heb ik geen puf voor nog meer gedoe.

Mam, m’n vinger doet wel pijn, maar ik huil niet!

’s Avonds lig ik voor de zoveelste keer op rij met buikpijn in bed. Ik denk aan het gesprek dat Benja en ik in de vakantie hadden. Hij had zich gestoten en kwam vol trots naar me toe. ‘Mam, m’n vinger doet wel pijn, maar ik huil niet!’ Ik tilde hem op en zei dat als hij moet huilen, hij altijd mag huilen. Dat het niet stoer of dapper is om je tranen in te slikken. Het is eerder dom. Want als je tranen er niet uit huilt, dan gaan ze vastzitten in je buik. En dat doet pijn. 

Ik geef mezelf een tien voor deze uitleg. Voor de uitvoering scoor ik nog steeds zwaar onvoldoende. Mijn zoontje van bijna vijf maakt dat me keihard duidelijk.

Ik kan nog veel van hem leren.