Onze single mom Lisa is moeder van een zoon van 9 en een dochter van 6. Dat ze het op dit moment pittig heeft heb je in haar vorige blogs kunnen lezen. In dit blog vertelt ze over haar rijangst. En vooral over haar kinderen.
Vandaag is het zover. Dé dag. Het voelt alsof ik op missie in een oorlogsgebied ga en de drang naar het schrijven van afscheidsbrieven is groot. Maar niet groot genoeg om het daadwerkelijk te doen.
Toen ik vanochtend Mats wakker maakte en ik nog even in zijn bed kroop vertelde ik hem dat ik vandaag weer over de snelweg ga rijden. Ik heb een jaar lang niet over snelwegen durven rijden, en ik ben een jaar lang bezig met het uitbreiden van de straal waarin ik überhaupt durf te rijden. Ergens ben ik het vertrouwen in mijn lijf verloren, en nu zet ik alles op alles om dit vertrouwen weer met kleine porties van de grond te rapen.
Mats kijkt me angstig aan.
‘Kom op Mats, heb vertrouwen in mij! zeg dat ik het kan.’
Ik zie dat hij twijfelt over zijn antwoord.
Ineens zegt hij snikkend: ‘Maar als het mis gaat dan ga jij dood!’
Dit is precies het beeld dat ik uit mijn hoofd wilde hebben
Oké, thanks. Dit is precies het beeld waar bij de EMDR een hele rouwverwerking op toegepast is, en dit is precies het beeld dat ik uit mijn hoofd wilde hebben en ook heb. Mats is de spiegel van mijn brein. En dat is soms heel confronterend.
Wiep, de stille kracht van dit gezin, heeft ons gesprek in bed gehoord en ondanks dat ik de snelweg-boodschap nog niet persoonlijk aan haar medegedeeld heb, is zij naar beneden vertrokken en heeft plaatsgenomen aan de knutseltafel. Ik mag niet kijken.
Ijverig is ze bezig, en ze heeft nog steeds geen woord gezegd. Dan komt ze trots op me af gelopen met een groot vel papier waarop een snelweg getekend is en de woorden ‘mama xxx je kan het snelweg’.
Ik barst in tranen uit, en zeg alleen maar ‘ik vind het zo lief!’
De rest van de ochtend hebben we het er niet meer over.
De rest van de ochtend hebben we het er niet meer over en werken onze gezellige routine gemoedelijk af. Als ik de twee hun fietsen zie pakken en de poort uit zie gaan overvalt me het gevoel van de afscheidsbrieven.
‘Ik ben kwart over twee op school, tot straks!’ roep ik.
‘Als je dan nog leeft!!’ zegt Wiep, en ik hoor de knipoog in haar stem.
Wiep geeft aan alles een beetje lucht, en ik zie precies mezelf.
Geen reacties