Gisteren introduceerde ik Henk, de eerste bloggende (bijna-)vader bij de club. Vandaag een stuk van Maarten, vader van Emma en Mads. En zoon van Sinterklaas. Waar hij een leuk stuk over schreef.
‘Ik ben de nieuwe Sinterklaas van het dorp,’ vertelt mijn vader trots door de telefoon. ‘Komen jullie ook kijken naar de intocht?’
‘Ja, natuurlijk, dan zijn de kinderen bij mij, dus leuk!’ Ik hang op en bedenk meteen dat het feest weer gaat beginnen. Strontchagrijnige kinderen vanwege de Sinterklaasstress, de inkoopgekte, surprises maken voor school. En wat als mijn kinderen hun opa herkennen? Emma van negen bevindt zich in een soort schemergebied. Op de grens van wel-en-niet-geloven. Als zij hem herkent is het nog tot-daar-aan-toe. Maar Mads van zes gelooft nog volop en zolang de Sint op veilige afstand blijft vindt hij het fantastisch allemaal. Ik wil niet dat hun goedheiligmanbubbel barst als ze mijn vader herkennen onder de nepbaard en mijter. Even overweeg ik toch niet te gaan, maar ik kan de kinderen natuurlijk ook niet weg houden van het grootste spektakel van het jaar in ons dorp.
Een paar dagen later is het zover. Terwijl de echte Sinterklaas aanmeert in Dokkum, legt in het prachtige watersportdorp waar wij wonen de leukste hulpsint van Nederland aan.
‘Zie ginds komt de stoomboot met zure appelen,’ zegt een vrouw naast mij. Ik kijk naar de lucht. Loodgrijs. De wind waait nogal stevig door de bomen en drijft de donkere wolken precies onze kant op. Om mij heen grijpen kinderen naar hun hoofd om te voorkomen dat de pietenmutsjes wegwaaien. Mensen kruipen tegen elkaar of steken paraplu’s op. Mads vindt het toch allemaal al veel te spannend en nu we met honderden anderen samengepakt staan op de steiger langs de Loosdrechtse Plassen, gegeseld door weer en wind, wordt het er allemaal niet veel beter op. ‘Ik wil naar huis,’ klaagt hij. Eigenlijk wil ik dat ook. Helemaal als de regen losbarst. Op dat moment meert de pakjesboot aan en stapt mijn vader – sorry, Sinterklaas – van boord. Als hij de microfoon grijpt en de menigte blij toespreekt zie ik de radertjes in de hoofden van mijn kinderen heftig in beweging komen. Ze zeggen niks. Ze denken van alles.
‘Sinterklaas leek wel heel erg op opa,’ zegt Mads ineens als we richting de auto lopen. Even schrik ik en dan zeg ik ‘nee, opa heeft een bril en zonder bril ziet hij niets. En hij heeft toch ook geen baard zoals Sinterklaas?!’
Weer zie ik de radertjes in zijn hoofd gaan. ‘Nee, dat is zo,’ en hij steekt een pepernoot in zijn mond. ‘Klopt,’ valt Emma hem bij. ‘En opa is werken, dus ja…’.
Dus ja. Als ik ’s avonds naar de kinderen kijk terwijl ze liedjes zingen bij hun schoen bedenk ik dat alle drukte en zorgen vooraf voor niks zijn geweest. ‘Weet je papa,’ zegt Mads als ik hem toedek, ‘Sinterklaas kan dat nooit allemaal alleen hoor, want iedereen mag zijn schoen zetten. Er zijn heel veel hulpsinterklazen.’ Ik geef hem een kus en beaam wat hij zegt. Niet wetende of hij nou mij of zichzelf hiermee gerust stelt.
Wie is Maarten?
Maarten is vroege veertiger, gescheiden en vader van Emma (2008) en Mads (2011). In het dagelijks leven actief als tekstschrijver, singer-songwriter en muziekproducer. Liefhebber van muziek, film, musea, lekker eten en goed beschouwd eigenlijk van alle goede dingen in het leven. Schrijft non-stop, teksten, verhaaltjes, liedjes en een boek. Ziet de wereld graag door de ogen van zijn kinderen.
Geen reacties