‘Als iemand me dat nou van te voren als advies had gegeven…’ Mijn sportmaatje naast me powerwalked net als ik door een koud park. Zij is nog niet zo lang geleden bevallen. ‘Dan had je dat advies ook in de wind geslagen,’ lach ik terug. We weten allebei dat dit waar is. Niet alleen de zinloze adviezen slaan we al maanden in de wind, dat hebben we blijkbaar ook met de zinvolle adviezen gedaan.
We hebben het over het zwangerschapsverlof. Ik ben twee dagen eerder gestopt dan gepland en nu een volle week met verlof. Het doet wonderen. De eerste dagen zit ik alleen maar met joggingbroek en een reep chocola op de bank, maar ik slaap ineens weer zeven uur (met onderbrekingen, maar mán zeven uur!) en ik krijg weer energie! Ik sta er zelf verbaasd van te kijken. Die laatste loodjes zijn ineens niet meer zo zwaar.
Er hoeft helemaal niets meer. Ik had van te voren niet door hoe fijn ik dat zou vinden. Maar ik vind het heerlijk. Er is de bank en er is de baby. En samen vermaken we ons prima. Ik voel me goed, ik slaap goed, ik eet goed. Ik doe leuke gezellige dingen zonder te veel te doen. Ik sport drie keer per week zonder stress of ik het allemaal wel red.
‘Als ik dat geweten had,’ zegt nu ook een ander sportmaatje, ‘dan was ik met week 34 al gegaan. Al dat afronden leverde me zoveel stress op.’ Dat afronden leek ook mij niet goed te lukken. Ik deed nog even dit en wilde nog even dat. Weken heb ik gevochten tegen het idee dat ik met verlof zou moeten. Dat mijn leven al stil zou staan, ruim voordat de baby zou komen. Doodeng vond ik het vooruitzicht dat ik even ‘on hold’ zou staan. Voor iemand die werken heel erg leuk vind, is dat loslaten best spannend. Zeker als je net een eigen bedrijf bent gestart. Maar nu ik loslaat, blijkt het niet zo ingewikkeld als ik dacht.
Afspraken maak ik niet meer van te voren, maar op de dag zelf. Als ik er zin in heb. Want mijn gedachten keren naar binnen. Mijn hoofd sluit zich af voor de buitenwereld. Dit is daarom ook het laatste blog dat ik voorlopig schrijf. Ik sluit me even af. Ik heb nog drie weken om alles te eten wat ik wil, zonder dat iemand er iets van mag zeggen. Netflix en Chill krijgt tijdelijk een eigen betekenis voor me, Tony is mijn beste vriend en behalve mijn fijne sportuurtjes houdt niets me van de bank weg. Er is iets veel belangrijkers waar ik me nu op richt.
Geen reacties