Shoppen

Natanja blogt over haar leven als moeder van een zoon van 11 en een dochter van 13. En over zichzelf natuurlijk 😉

‘De schoolfotograaf komt morgen, en je kunt best iets nieuws gebruiken. ‘Zullen we richting Hoog Catharijne vanmiddag?’ Ik hijs mijn zoons’ rugzak op zijn rug, het is tijd om naar school te gaan. ‘Is goed!’ antwoordt mijn jongste. ‘Kunnen we dan ook langs de Lego-winkel?’ Ik glimlach. ‘Doen we. Tot vanmiddag!’

Naast me loopt een jongen die fanatiek de groeicurve volgt.

Een halve dag later wandelen we door Utrecht. De afgelopen maanden heb ik behoorlijk wat salaris stukgeslagen op zoons garderobe, omdat hij in no-time uit zijn spullen groeit. In groep 8 knallen ze de lucht in, dat zag ik bij mijn oudste, en inderdaad, naast me loopt een jongen die fanatiek de groeicurve volgt. We slaan de winkels met kinderkleding bijna allemaal over, maatje XS bij de heren past al prima. 

Ik kijk opzij terwijl hij de etalages bekijkt. Een vlaag melancholie overvalt me. Het liefst aai ik even over zijn zachte wang. Over een jaar zit hij in de brugklas. Nog even en dan worden die wangen ruw, zijn z’n schouders hoekiger, kruipen de lijnen in zijn kaken en de bas in zijn stem. Hoe zal ons contact worden? Komt hij me voortaan brommend dag zeggen bij thuiskomst, om daarna naar zijn kamer te verdwijnen? Of wordt het een tiener die à la de Pickwickreclame enorm graag tijd met zijn moeder doorbrengt? Ik geloof er niets van. Dit schooljaar is hij nog een beetje van mij, daarna kan ik het wel vergeten. 

Plots voel ik zijn hand in mijn hand.

Plots voel ik zijn hand in mijn hand. Mijn hart maakt een sprongetje. Innig met je moeder door het winkelcentrum lopen is blijkbaar nog geen absolute terror. Ik sluit mijn ogen voor een mental picture. Knijp even zachtjes in zijn hand. 

Drie kledingwinkels gaan we in, maar echt iets vinden waar zoon blij van wordt, lukt niet. Ik paai hem met een donut, we bewonderen Nikes van 1500 euro in de vitrine van een sneakerwinkel, maar als er na drie keer passen niets van zijn gading bij zit, is de fut er uit. ‘We stoppen ermee voor vandaag’, zeg ik. ‘Graag, mam’, hoor ik opgelucht naast me. Dan plotseling opgewekt: ‘Kunnen we dan nu bij de Lego kijken?’ en hij trekt me richting zijn favoriete winkel. Likkebaardend staat hij even later voor het rek met de nieuwe Fortnite-collectie. Ook hij wil vandaag graag wat geld stukslaan. Nog geen vijf minuten later loop ik met een stralend kind, met aan zijn arm een grote gele tas, de deur uit. 
‘Nu moet ik in mijn oude trui op de foto!’ zegt zoon monter, terwijl we in de auto stappen. ‘Jammer dat we niets gevonden hebben.’
‘Ach ja,’ lach ik. ‘Gaan we gewoon volgende week weer.’