Schoolreisje

Stoerder dan ik me voel sta ik op de stoep tegenover school. Net als veel andere moeders zwaai ik vrolijk naar de bus die op vertrekken staat. In die bus zit mijn zoon. Althans, dat denk ik. Want zien doe ik hem niet. Ik loop nog maar eens om de bus en maak een grapje met de andere moeders: ‘Ach joh, gewoon lachen en zwaaien!’ Sommigen moeders lachen met me mee, even verderop zie ik moeders zich toch lichtelijk opwinden.

Vanaf de andere kant van het raam zoekt mijn zoontje alle moeders af, maar kan mij nergens vinden. Vanochtend toen hij wakker werd, was hij nog blij en verrukt: vandaag gaat hij op schoolreisje! Hij had er zin in. Maar waar is mama nou?

Het gebonk op de ramen wordt paniekeriger. Ik loop nog maar eens naar de andere kant van de bus en speur alle silhouetten nauwkeurig af, maar ik ontwaar de stoere kuif van mijn zoon nergens. Ik zwaai nog maar een keer.

De bus vertrekt. ‘Joepie, we gaan!’ Naast Quin zit zijn klasgenootje en zij heeft er net zo veel zin in als hij. Maar háár vader en moeder staan wel naast de bus. Ze klimt bijna over hem heen naar het raam om nog één keer te zwaaien: dáááág!

Met pijn in mijn buik loop ik terug naar huis. Quin zou toch wel in die bus gezeten hebben? Want gezien heb ik ‘m niet. Als hij ’s middags om vier weer terugkomt en uit een totaal andere bus stapt, vraag ik geschrokken: ‘Zat je vanochtend ook in deze bus?’ ‘Ja.’ ‘Weet je het zeker?’ ‘Ja.’ Oeps. ‘En ik zag jou niet, mama.’ Ik snuif door mijn neus, en wind me ineens enorm op. Hoe kunnen ze dan nou doen: geblindeerde ramen bij een schoolreisje??!! Wat andere moeders vanochtend al voelden, komt nu pas bij mij binnen.

Als we daarna samen naar huis lopen, leg ik hem uit dat ik door de donkere ramen niet kon zien in welke bus hij zat. En dat ik dacht dat hij in die ene bus zat en dat ik daar stond te zwaaien, en dat iemand had gezegd dat de juf… Hij onderbreekt me: ‘Het geeft niet, mama. Het is ok.’

Ik slik een brok in mijn keel weg.