Schild

Sorry dat je de scherven van de fruitschaal zag. Die niet per ongeluk gevallen was.
Sorry dat je het schreeuwen hoorde. De woorden die je zelf niet mag zeggen.
Sorry dat je me zag huilen op de trap. En dat je wegkroop achter het gordijn.

Het was niet mijn bedoeling. Niet zijn bedoeling. We kunnen dit gewoon niet zo goed. Grote mensen hebben geen juf die ons op een stoeltje zet en vraagt wat er nou allemaal gebeurde. Die ons even uit elkaar zet zodat we weer rustig kunnen worden en ons daarna om de beurt laat vertellen wat er aan de hand is. Wij moeten het zelf doen. En we weten niet hoe.

“Hé lieverdje, kom maar.” Ik strek mijn arm naar je uit, daar achter het doek en ik probeer mijn stem zacht te laten klinken. Benaderbaar. Veilig. Maar dat ben ik niet. Ik ben een schildpad. Ik heb een hard schild om me heen gebouwd dat mijn kwetsbare binnenste beschermt. En jij legt je wang niet tegen een schild, want het is koud en hard.

Ik wil je handje vastpakken, je meetrekken m’n schild in. Kom maar. Dan kan ik doen alsof ik jou troost terwijl ik eigenlijk zelf wil dat iemand me vasthoudt. Maar je blijft daar maar staan, achter dat gordijn. Je sokjes piepen er onderuit.

Ik sluit m’n ogen en de laatste tranen die daardoor naar beneden vallen veeg ik weg. Ik adem diep in en uit. “Schrok je ervan?” vraag ik zacht. Er volgt een zachter ‘ja’ vanachter het gordijn. Ik kruip verder uit mijn schild. Ik vertel dat ik ook geschrokken ben en verdrietig en dat ik het ook niet weet. Hij komt achter het gordijn vandaan en kruipt op mijn schoot. “We hebben ruzie. Maar we maken het wel weer goed,” mompel ik in zijn haartjes.

In de woonkamer hoor ik de stofzuiger.