Marloes is moeder van Willem (5 jaar) en Guusje (3 jaar) en blogt over haar rommelige en drukke leven.
Ik weet vrij zeker dat ik nog dronken ben als ik de laatste twee treden van de trap mis en zo ongeveer aan de ontbijttafel val. Dat ene shotje Jägermeister na al die biertjes was misschien toch niet zo’n goed idee. Zonder iets te zeggen schuift mijn vriend een warme cappuccino mijn kant op. “Je stinkt naar iets vies”, merkt mijn altijd complimenteuze zoon op als ik naast hem ga zitten.
“Was een leuke avond dus?” vraagt mijn wederhelft. Met een knik en een kreun probeer ik bevestigend te antwoorden. Afgelopen nacht heb ik met drie vriendinnen ouderwets de zolen van mijn schoenen gedanst op hitjes uit de jaren 90 en zero’s.
Dit kan niet, want je hebt nu kinderen
“Ik kende het dansje én de songtekst van de Ketchup song nog vrij precies”, zeg ik trots tegen mijn vriend. Mijn stem klinkt alsof ik een heel pak zware shag heb gerookt. “Oh was het zo’n avond?” Ja, het was zo’n avond. En nu is het zo’n ochtend. Zo’n ochtend waarop je dat dode vogeltje maar niet uit je mond krijgt en je continu twijfelt of je wil eten of overgeven. Een ochtend waarop je het liefst nog uren in bed blijft, maar dat kan niet want je hebt nu kinderen.
“Mama wat is de Ketchup song?” vraagt mijn kleuter nieuwsgierig, “wil je het voordoen?”. Omdat de ene helft van mijn lijf nog steeds niet nuchter is, sta ik vol goede moed op nadat ik op YouTube deze knaller van een hit uit 2002 heb aangezet. Maar nog voor het refrein moet ik weer gaan zitten omdat de kamer begint te draaien. “Mama voelt zich niet zo goed schat…” Al rennend naar de wc geef ik mijn telefoon waarop de drie dames van Las Ketchup hun dansje doen, aan mijn zoon.
Hoe ga ik deze dag doorkomen?
“Is mama ziek?” hoor ik mijn dochter bezorgd vragen aan haar vader. “Gaan we nu niet naar het strand?”, vraagt haar broer er geschrokken achteraan. Nog voordat mijn vriend antwoord kan geven, zet mijn oudste een luid gebrul in en zijn zusje volgt al snel. Ik herinner me opeens dat ik ze een dagje strand heb beloofd, uitgerekend nu. Uitgerekend nu ik de laatste restjes alcohol via mijn slokdarm probeer te lozen.
“Jaaaaa jaaaa, we gaan naar het strand!”, roep ik over het gejank uit terwijl ik mijn mond afveeg. “Geef mama nog heel even een half uurtje om bij te komen en dan ga ik de spullen pakken”, zeg ik als ik terug de trap op strompel, mezelf afvragend hoe ik in gódsnaam deze dag door ga komen. ’s Nachts een grote meid, ’s ochtends weer gewoon een moeder…
Geen reacties