BLABLABLA

Marloes is moeder van Willem (7 jaar) en Guusje (5 jaar) en blogt over haar rommelige en drukke leven.

 ‘Willem, kom van die bank af, die is niet om op te staan.’ Mijn zevenjarige kijkt me niet eens aan en ik voel hoe langzaam mijn bloed begint te koken. Ogen prikken in mijn rug en oren worden gespitst in het toch al vrij rustige museumrestaurant. ‘Willem, kom nú van die bank af anders ga ik dírect naar huis.’ In mijn hoofd tel ik tot drie terwijl mijn zoon ervoor kiest om te keten met zijn zusje. ‘Oké, prima. Dan gaan we nu naar huis, ik ga niet nog een rondje door het museum als jullie je niet weten te gedragen.’

Zonder om te kijken, pak ik mijn tas en been het restaurant uit. Ik probeer geen oogcontact te maken met de mensen om mij heen en doe inwendig een gebedje dat mijn kinderen braaf achter me aan lopen. Godzijdank doen ze dat, mokkend en half huilend. ‘Maar we zouden nog naar boven! En we zouden nog naar de kelder! En ik wilde dat ook nog zien!’

Als ik nu wegga ben ik eindelijk eens consequent

Beteuterd kijken ze me aan als alle radartjes in mijn hoofd op volle toeren beginnen te draaien. Eigenlijk wil ik ook nog blijven, het was ook zo gezellig en alles ging ook goed. Totdat het niet meer goed ging en ik tig keer moest waarschuwen in dat restaurant. ‘Niet met je vingers aan dat eten, kom eens bij ons aan tafel zitten, zachtjes praten, blijf van elkaar af, kom eens hier, je zit bijna bij die mensen aan tafel’, en tenslotte: ‘kom van die bank af’.

Als ik nu wegga, ben ik eindelijk eens consequent en is dit misschien een les. Als ik nu blijf, wordt het wellicht gezelliger, maar heb ik weer geen ruggengraat, plus de kans bestaat dat het verder escaleert. ‘Nee, we gaan’, hoor ik mezelf zeggen, ‘ik heb jullie genoeg gewaarschuwd.’ Mopperend lopen ze achter me aan naar buiten als ik nog eens probeer uit te leggen waarom we nu weggaan. ‘Jaja, BLABLABLA!!!’ Verbaasd kijk ik om naar Willem die de woorden brutaal uitspuugt en naar de bakfiets loopt.

It takes a fucking village

Ietwat gegeneerd en onbeholpen maak ik oogcontact met het oudere echtpaar dat alles heeft kunnen volgen. Ik zoek een bemoedigend knikje, een ‘ach die trekt wel weer bij’, een klein beetje support. Maar in plaats daarvan beginnen ze hardop te lachen. Heel luid en recht in mijn gezicht, de man schudt zijn hoofd en zegt iets onverstaanbaars in het oor van zijn vrouw. ‘Hou je bek ouwe gek’, wil ik schreeuwen, ‘it takes a fucking village’, wil ik roepen, maar met de staart tussen mijn benen druip ik af.

Op de fiets verlies ik het gevecht tegen de tranen en met een luide snik wek ik de aandacht van mijn kinderen. ‘Sorry mama’, klinkt het zachtjes uit de bakfiets. ‘Sorry mama, echt.’ Ik veeg mijn tranen weg en aai even met mijn hand over zijn bol. ‘Het is al goed, we proberen het volgende week nog een keer.’ Dan is gelukkig ook de pms van mama weer voorbij.