Praten over moed en angst dankzij de wereld van Oz

‘Mijn moeder is bang voor alles,’ zegt de achtjarige Joep. Zijn moeder Letty kijkt verbaasd opzij. ‘Mijn moeder is bang voor kippen,’ antwoordt Fleur die een stukje verderop zit. Samen met veertien andere moeders, één vader en vijftien kinderen tussen de 6 en 10 jaar zitten we in een kring op de grond in een zaaltje in de Stadsschouwburg van Utrecht. We voeren een gesprek over bang zijn en moed hebben omdat we straks met zijn allen naar de voorstelling Back to Oz gaan, waar de thema’s moed, verstand en hart een grote rol spelen. De kinderen zijn het er eigenlijk wel over eens dat alle moeders (en die ene vader) bang zijn dat er iets met hen gebeurt. De ouders knikken instemmend. En er blijkt nog een moeder bang voor kippen.

‘Mijn zoon is heel moedig omdat hij altijd zichzelf durft te zijn.’

‘Mijn dochter is heel dapper omdat ze naar een nieuwe school is gegaan en nu al gewend is.’

‘Ik vind mijn zoon moedig omdat hij bij taekwondo ook tegen oudere jongens durft te vechten.’

‘Ik vond het heel moedig van mijn dochter dat ze laatst vertelde dat ze iets eng vond om te doen.’

Wanneer neem je eigenlijk de tijd om aan je kind te vertellen waarom je hem of haar dapper of moedig vindt? Wanneer sta je even stil om hierover na denken? Wij namen voorafgaand aan de voorstelling Back to Oz een uurtje de tijd om hierbij stil te staan in de Back to Oz-workshop. Om samen een beetje ‘opgewarmd’ naar de voorstelling te gaan. We oefenden ook met moedig staan. En moedig praten. En we sloten de workshop af met kaartjes aan elkaar schrijven. Waarom vind jij je moeder (of je kind) lief/moedig/slim?

En toen moest de voorstelling nog beginnen. In de uitverkochte grote zaal van de schouwburg keken we na de workshop met zijn allen zo’n twee uur lang naar een voorstelling waarin onnoemlijk veel gebeurt: live filmbeelden, animatie, toneelspel, muziek, zang, speciaal effecten wisselen elkaar af. We zien hoe weervrouw Doortje in Oz terecht komt met haar hondje, hoe ze bevriend raakt met Stro die alsmaar (op briljante wijze) valt doordat hij geen botten heeft, we maken kennis met Blik die een hart wil en met de heks die op wonderbaarlijke wijze (waar we nog steeds niets van snappen) ook zonder hoofd op het podium kan blijven rondlopen (‘Hoe kan dat?’). De kinderen, maar zeker ook de volwassenen zijn van het begin tot het einde geboeid. Teun en ik hadden (door omstandigheden) het geluk de voorstelling twee keer te zien in één weekend. Ik was verrast door mezelf dat ik (die bij kinderfilms nog wel eens in slaap zakt) de hele voorstelling weer geboeid was terwijl ik hem voor de tweede keer zag.

‘Het was net alsof je naar een film kijkt, maar dat je er zelf ook een beetje inzit,’ zei Moos achteraf tegen zijn moeder. ‘Het leek wel echte toverkracht,’ zei Tije die vooral alle techniek die door elkaar heen werd gebruikt geweldig vond. De voorstelling was een en al spektakel. Van een vliegende heks tot een psychadelisch bloemenveld  en van pratende lichtgevende handjes tot vliegende apen met paarse billen. Maar het spectaculairste van samen naar een voorstelling gaan, vind ik dat je even samen uit je normale leven stapt. Dat je dingen ziet, en over dingen praat die anders niet aan bod komen. Dat je zoon je achteraf vertelt dat hij zich soms moediger voelt als jij bij hem bent. Dat je erachter komt dat je kind je de dapperste van de wereld vindt omdat je altijd voor iedereen opkomt. De wereld van Oz is een wonderbaarlijke, maar de wereld van je eigen kind zeker ook.

De muziekvoorstelling Back to Oz speelt nog tot en met 29 december in de Stadsschouwburg Utrecht en trekt daarna de rest van het land in. Kijk hier voor alle informatie.