Praatstoel

Natanja blogt over haar leven als moeder van een zoon van tien en een dochter van 13. En over zichzelf natuurlijk 😉 

‘Wat is dit toch fijn’, verzucht ik, terwijl ik een campingstoel over het gras richting de zon sleep. Dochter en zoon komen op slippers de tent uit, handdoek in de hand. ‘Wij gaan zwemmen!‘
‘Veel plezier!’

Tevreden kijk ik mijn tweetal na. Dit kunnen we goed, met z’n vieren. Kamperen. Al is het voor een paar dagen. We hebben meer oog voor elkaar, rommelen wat aan, en er is ineens een pluspunt dat zich eerder nog niet aandiende: de tiener laat zich weer eens zien. Thuis trekt ze zich zo snel mogelijk terug op haar kamer om zich vervolgens niet meer te laten zien, hier lijkt ze die vier veilige muren niet nodig te hebben. Ze stoeit met haar broertje, huppelt rond met een badmintonracket, biedt aan te helpen koken. Tijdens een fietstocht door de bossen wijst ze alles aan wat haar opvalt. 

Het blijken de ideale ingrediënten om onze dochter op haar praatstoel te krijgen

Bij een donker wordende avondlucht zitten we gedrieën op de veranda. Man, dochter, ik. Haar broertje slaapt al. Naast elkaar in onze campingstoelen, gehuld in dikke truien en een donsjas bewonderen we de vleermuizen in de boomtoppen boven onze hoofden. Dampende thee moet de avondkou wat verlichten. Het blijken de ideale ingrediënten om onze dochter op haar praatstoel te krijgen. 

‘Waarom zit ik eigenlijk niet ook al m’n hele leven op hockey? Allemaal vriendinnen van mij presteren veel met hun sport, ik heb dat helemaal niet. Waarom niet? Nu durf ik niet meer te beginnen, want dan stap je in een nieuwe groep meiden en reken maar dat je daar niet binnenkomt. Weet je hoe ze dan naar je kijken en over je gaan praten. Het is echt niet leuk hoor mam, om op mijn leeftijd met nieuwe mensen te moeten omgaan.’  Ze is op dreef. Volzin na volzin over haar innerlijk leven volgen elkaar op. 

‘Ik ga wel dingen echt anders doen als ik kinderen krijg. Jullie doen het ook wel goed hoor, jullie zijn echt superrelaxed als het gaat om mijn cijfers, dat zie ik bij anderen wel anders. Robin’s ouders zijn heel streng over school bijvoorbeeld, maar zij krijgt dan wel weer echt veel, haar ouders betalen alles.’ Ze praat, en praat, en praat.
‘Ik mis J. ineens zo’ vertrouwt ze ons toe. Haar vriendje zit ver weg op een vakantieadres.

Ik kijk mijn man niet aan 

We sippen aan onze thee, ik stel hier en daar een vraag. Ik kijk mijn man niet aan, maar voel zijn energie op afstand. Hij weet ook dat we dit moment moeten koesteren. Een verkeerd woord kan de magie van dit moment zomaar uit de lucht halen. Onze blikken richten zich in de verte, we luisteren hummend naar ons kind. 

Plotseling staat ze op. Het moment is daar – we zijn te dichtbij. Van het ene op het andere moment knalt ze de rolluiken rondom haar denken neer. Ik schrik er niet meer van. ‘Ik ga nu slapen hoor. Ik ben moe.’ In een oogwenk staat ze in de tentopening. Blaast ons een kushand toe. ‘Slaap lekker.’ Weg is ze. 

Man en ik kijken elkaar aan. Wauw, mimet hij. ‘Pffffff’ lach ik zachtjes. We blijven nog even zitten, koesteren het moment. ‘Dat was even fijn’, fluistert man me toe. Ik knik. Deze mini-vakantie is nu al meer dan de moeite waard.