Pesten

Natanja is moeder van een dochter (9 jaar) en een zoon (7 jaar) en sinds deze zomer blogger bij de club. Tijdens een tienminutengesprek op school werd ze zo geraakt door de uitleg van de juf over pesten dat ze het hier graag met ons deelt.

‘Vandaag heb ik eens goed met ze besproken hoe we met elkaar omgaan in de klas .’ De juf wijst naar een groot rood papieren hart, dat naast de deur van het lokaal aan de muur hangt. ‘Pesten’, staat er in hoofdletters op geschreven. ‘Ieder schooljaar doen we dat opnieuw, het blijft zó belangrijk.’

Ik zit tegenover de juf van mijn dochter, om bij te praten. Ze gaf haar al les in groep 3, en nu, in groep 7 staat ze opnieuw voor de klas. Tot mijn genoegen, want wat vind ik haar goed. En lief. Ik kijk naar het hart. Er zitten vouwen in. ‘Oh ja?’ zeg ik. ‘Hoe ging dat?’ 

Ze gaat er even voor zitten en trekt haar juffengezicht. Ik weet niet waar de verandering van uitdrukking precies in zit, maar het maakt dat ik, als volwassene, ook extra rechtop ga zitten. Ze houdt haar hand met een stuk papier erin omhoog.
‘Ik knip zo’n hart uit, en laat dat aan de kinderen zien. Dan vertel ik ze dat iedereen geboren wordt met een hart zo glad als dit papier. Niets is er nog mee gebeurd. Alles is nog goed. Je bent oké, je voelt je blij. En wat gebeurt er met pesten? Dit.’ 

In een seconde verkreukelt ze met een fel gebaar het hart tot een prop. Dan trekt ze het weer uit elkaar. Ik kijk naar het verkreukelde papier.
‘Dít is wat er dan gebeurt. Er zitten kreukels in je hart, en die krijg je er eigenlijk nooit meer uit.’ 

Ik voel het tot in mijn vezels.

Ik slik. Ik weet niet hoe ze het voor elkaar krijgt, maar ik voel het tot in mijn vezels. Mijn neus prikt en ik knipper een keer extra. Ze legt het papier op schoot en strijkt het papier met ferme streken weer glad.

‘We kunnen en moeten in een klas heel erg ons best doen om het goed te maken als iemand met zo’n hart rondloopt. En daarmee komen we samen een heel eind. Maar de leerlingen moeten zich wel realiseren wat pesten in beginsel met je hart doet.’

Als ik later naar huis wandel denk ik er verder over na. Ik ben blij dat ze dit in de klas bespreken. Ik weet dat het een ingewikkeld onderwerp is en dat nog niemand het ei van Columbus heeft gevonden in het voorkomen ervan. Wat vind ik het knap dat deze juf zo’n groot thema, dat zoveel hartzeer veroorzaakt, terug weet te brengen naar een behapbaar en begrijpelijk verhaal. Naar een propje papier dat je recht in je hart raakt.