Single mom Lisa blikt terug op een van de moeilijkste momenten uit haar leven. Hoe vertel je je driejarige zoon dat zijn vader en moeder gaan scheiden?
Wanneer komt het moment waarop je je kinderen vertelt dat papa en mama niet meer bij elkaar blijven wonen? Je kunt wachten op het beste moment, maar dat beste moment komt nooit. Je kunt wel lichtjes incalculeren wanneer je het vooral niét moet vertellen. Zo rond opsta-of aankleedtijd, etenstijd, badtijd of bedtijd. Niet doen dan.
En hoe? Hoe vertel je een kind dat het niet meer werkt zoals het nu is. Dat de koek op is en de rek er uit? Ik besloot te vertrouwen op mijn gevoel en daarop in te spelen. Ik had er mijn eigen pedagogische blik op losgelaten en kwam tot de conclusie dat eerlijk, duidelijk en kort zijn het beste zou werken. Geen hele sprookjesbundels over de inhoud, dat komt wel als ze achttien zijn.
Dus zo zaten wij op een zomerszonnigdagje ineens aan de driejarige te verkondigen dat papa en mama niet meer samen bleven wonen. Nadat dat ik met mijn meest ernstige blik, ons knappe ventje van zijn puzzel vandaan had getrokken, nog even snel door de soep roerde, om vervolgens plaats te nemen aan de keukentafel. De fijne, vertrouwde keukentafel. De keukentafel die ons leven schetst. In verfresten, etensresten, lijmresten, koekjesdeeg, losse schroeven, en wankelende stoelen. Aan díe tafel vervolg ik de zin die ik heb geoefend: ‘Papa gaat dáár wonen, mama gaat dáár wonen. En jullie, jullie zijn áltijd bij papa of bij mama.’
Weg. Happy family in één zin kapot.
Die boodschap verkondigen is één ding, maar dan volgt het verdrietigste moment. Het moment dat al weken in allerlei scenario’s door mijn hoofd gaat. Het moment dat me de meeste buikpijn bezorgde de dagen voor deze zomerse dag. Want wat gaat zijn reactie zijn? Hoe reageert dit mannetje van drie als je hem vertelt dat zijn vertrouwde wereld anders wordt?
Oké, knikte ons peutertje tevreden. Hij staat op en loopt terug naar de puzzel waar hij eerder die dag aan begonnen was. Zijn reactie is net zo droog en eerlijk als de zin die daarvoor uit mijn mond kwam. Was het dit dan? Heb ik hier nou serieus nachten om wakker gelegen?
Naarmate de maanden verstrijken, ontpopt zich soms ineens een helder moment bij de driejarige. Vragen als ‘mama, maar vind jij papa dan niet meer lief..?’ Of staand bij de toetjesafdeling in de supermarkt ‘mama, ik zoek een toetje die wij hadden toen jij en papa nog vrienden waren..’ Op zo’n moment breekt mijn hart in duizend stukken. Maar, even ademhalen en zo eerlijk, duidelijk en kort mogelijk antwoord geven. En het lekkerste toetje kiezen.
Aan die eerste aanpak heb ik me inmiddels vastgeklampt. Eerlijk, kort en duidelijk werkt voor ons. Zijn eerste drieletterwoord-reactie die op onze mededeling volgde, had ik misschien ook kunnen verwachten. Mijn eigen reactie kwam ook pas uitgesteld. Toen ik ’s avonds in bad zat. Niet alleen mijn hart, maar mijn hele lijf barst in duizend stukken als ik in het warme lavendelbad lig. Het bad loopt vol met tranen en het flesje lavendelolie staat daar maar te staan. Adem. Lucht. En ik zeg tegen mezelf: het is oké.
Wie is Lisa?
Lisa is 27 jaar oud en moeder van zoon, Mats (3 jaar) en dochter Wiep (1,5 jaar). Na een studie in de zorg, werkt ze inmiddels al negen jaar met veel passie, plezier, liefde en vrolijkheid op dezelfde plek in de zorg.
Daarnaast heeft Lisa ook haar eigen blog: mamakakelbont. Het idee voor haar blog ontstond, nadat ze besefte dat haar auto haar kantoor geworden was. Zo keurig als ze jaren geleden begon met schrijven (in een notitieboek gekregen van haar beste vriendin) eindigde het opschrijven van haar inspiraties op Facebook, in haar telefoon, laptop, én in dat notitieboek. ‘Maar ik betrapte mezelf ook vaker met schrijven op lege kauwgompakjes en bananenschillen,’ voegt Lisa toe.
In Lisa’s blogs zul je herkenbare, dagelijkse strubbelingen in het leven van een hardwerkende, jonge moeder lezen. Maar wel met de nodige humor, zelfspot, relaxed-heid, pedagogische inzichten, een schepje overdrevenheid, en vooral de (niet altijd makkelijke) realiteit.
Geen reacties