‘I would do it all over again, if that was possible.’ Bob, onze verhuurder kijkt glunderend even langs ons heen naar zijn eigen boerderij. B. Farm staat op de brievenbus. Bob en zijn vrouw Diane hebben drie kinderen, van onze leeftijd. Aan de skelter en schommel op het erf vermoeden we dat er ook al kleinkinderen zijn.
Voordat we bij onze cabin op Orcas Island, Washington aankwamen, hebben we in het dorp al wat rondgeslenterd. Met mijn inmiddels zichtbare buik van 18,5 week is dat niet onopgemerkt gebleven. Onze verhuurder wijst enthousiast op mijn buik en zegt dat hij vanochtend al heeft gezien hoe ik straal. ‘And you too!’ roept hij Mark toe.
Het enthousiasme dat mijn zwangerschap bij mensen oproept is vertederend. ‘One in the oven!‘ roept een willekeurige voorbijganger in Seattle, ‘I’ve got two kids, it’s amazing.’ In iedere rij waar ik wacht, van pompstation tot bij de bakker, vraagt er iemand wanneer ik uitgerekend ben. En als ik naar twee kinderen kijk die vermanend worden toegesproken op een parkeerplaats, laat hun moeder me lachend weten ‘but most of the time it’s fun’.
Vooraf was ik gewaarschuwd voor Zuid-Amerikaanse vrouwen. Hun overbezorgdheid en hun advies: samen zouden Zuid-Amerikaanse vrouwen een individuele zwangerschap tot een collectief eigendom maken. ‘Gewoon zeggen dat je dik bent: gorda, non embarazada,’ was de oplossing die ik meekreeg. Het bleek niet nodig. Dankzij alle winterkleren en wellicht omdat ik nog niet zo ver op weg was, viel ik in Chili niet zo op. Niemand raakte me ongevraagd aan en meer dan een warme glimlach in het openbaar vervoer toonden mensen me niet. Al kregen we heel lief babysokjes van de eigenaar van ons hostel in Valparaiso, de waarschuwingen dat mijn zwangerschap tot awkward situaties zou leiden waren voor niets.
In de Verenigde Staten verandert dat. De eerste paar uur in San Francisco breng ik (eindelijk!) door in een maternity store. Dankzij mijn nieuwe passende kleding ‘show’ ik nu ook. Daardoor krijg ik de ene na de andere reactie. Het maakt me helemaal niet ongemakkelijk maar juist heel blij. Ik weet dat de baby straks heel welkom is in onze families, maar het zien van zoveel blijheid bij totaal onbekende mensen is hartverwarmend. De spanning van wat er op ons af gaat komen, valt direct van onze schouders als mensen zoals Bob en Diane, met alleen die liefdevolle blik, ons een inkijkje geven in de komende dertig jaar. Wij worden ouders!
Ik krijg geen ongewenste adviezen of handen aan mijn buik hier in Amerika. Ik krijg vooral veel herinneringen. Vrolijke, liefdevolle, enthousiaste herinneringen. Ik herinner deze onbekenden aan hun eigen geluk, van hun eerste zwangerschap tot aan alle latere mijlpalen. Zij herkennen in ons ‘kids’ de blijdschap en verwachting die zijzelf hebben gevoeld en wat ons allemaal nog te wachten staat. Over dertig jaar doen wij dat ook: meegenieten met jonge verwachtingsvolle zwangerschappen van anderen en terugdenken aan onze eigen ervaringen. Nu hebben we zelf nog even de handen vol aan deze dikke buik.
Als je het leuk vindt, kun je Kiki volgen op haar reis via Instagram. Je vindt haar account hier.
Wie is Kiki?
Kiki Bakker (34) woont samen met Mark in Amsterdam. Ze heeft net haar baan opgezegd en reist 2,5 maand rond. Ze start haar eigen bedrijf in community building, employee engagement en ambassadeurscampagnes voor bedrijven en organisaties. Ze eet graag broccoli en is dol op zoete salmiak. Ze is een van de @kortschrijvers op Twitter en verliest altijd met bowlen.
Hoe de eerste weken van Kiki’s zwangerschap verliepen kun je hier lezen!
Geen reacties