paasontbijt

Elsbeth is moeder van Keet (17) en Teun (11). Die laatste had vandaag een paasontbijt op school en dat resulteerde in dit blog.

Omdat Teun het enige kind in de klas was dat met de kerstlunch niks lekkers mee had omdat zijn moeder dacht dat school daarvoor zou zorgen, had ik me dit keer grondig voorbereid. Ik kocht bij de Hema op het station uitsteekvormpjes in paasthema, zodat hij een stuk kaas in de vorm van een lammetje kon meenemen en een boterham in de vorm van een paashaas. Ik haalde daar ook mini-kuikentjes die z’n bak konden opleuken, checkte op tijd of we nog eieren hadden en kocht om vijf minuten voor sluitingstijd nog witte bolletjes bij gebrek aan leuke paasbroodjes bij onze goedkope edoch immer basale supermarkt.

De oplettende lezer zal het niet ontgaan zijn dat ik hierboven alle schuld op mij neem voor het falen bij de kerstlunch en een aantal van jullie zal nu wellicht verontwaardigd roepen: ‘Daar had de vader in kwestie toch ook aan kunnen denken!?’ Dat ben ik helemaal met de roepers eens, ware het niet dat ik in ons huishouden verantwoordelijk ben voor de schoolmail en hij voor ongeveer al het andere. Of zoals de beroemde Sanne Windey ooit al schreef: ‘Ik deed het baren, hij doet de rest.’ Maar dit terzijde.

Ik stuurde Teun meermalen de keuken uit.

En zo stortte ik me vanmorgen op het maken van het betreffende paasontbijtje, verkneuterde me bij het zien van de haasboterham met pindakaas en stuurde Teun meermalen de keuken uit om er zo voor te zorgen dat hij het resultaat pas op school zou kunnen bewonderen.

We hadden gisteravond de herinneringen aan de kerstlunch nog even opgehaald waarbij hij vrolijk zei dat hij toen mini-pizza’s van Anna had gekregen en kwark-crackers (geen idee wat dat zijn) van Tijn. ‘Was je eigenlijk boos op me?’ checkte ik nog bij hem. ‘Boos?’ zei hij zo verbaasd dat het antwoord ook gelijk duidelijk was. Het was maar goed dat ik destijds zelf ook redelijk snel over mijn schuldgevoel was gestapt, want zo te zien had de jongen aan deze ervaring geen trauma overgehouden en zou deze #momfail niet over twintig jaar weg ge-emdr’t moeten worden.

En toch placeerde ik vanmorgen als een ware perfectionist de mini-kuikentjes in de brooddoos alvorens hem volledig tevreden af te sluiten. Niet omdat ik de perfecte moeder wilde uithangen, niet omdat ik mijn schuldgevoel wilde wegpoetsen, maar wél omdat ik weet hoe Teun kan genieten van mijn creatieve uitbarstingen én omdat ik er zelf vrolijk de dag door begon.