Fortnite

Natanja blogt over haar leven als moeder van een zoon van tien en een dochter van 13. En over zichzelf natuurlijk 😉 

‘Kijk mam, deze ga ik kopen.’ Verrukt duwt mijn zoon z’n telefoon onder mijn neus. Ik zie een plaatje van een koptelefoon vol lichtgevende lampjes. ‘Dan kan ik samen met mijn vrienden Fortnite spelen.’ ‘Tof!!’ roep ik. ‘Ik ben benieuwd.’ 

Jarenlang heb ik dit moment voor me uit kunnen schuiven. Toch hoor ik van veel jongensmoeders hoe leuk het is om vrienden online te ontmoeten. Dat je er zelfs vrienden door kunt maken. Ach, beter dan eenzijdig door YouTube-shortfilmpjes scrollen, denk ik zo. Nu kun je tenminste nog een leuk gesprek voeren. Ik zie hoe fijn mijn dochter het vindt om wat er in haar omgaat met haar vriendinnen te delen, en ben blij dat mijn zoon op deze manier ook een beetje kan bonden. 

Twee dagen later is het zo ver. Zoon plugt z’n koptelefoon in, installeert zich in de zitzak, controller in de hand, en zet dat enorme ding als een knipperende kerstboom op zijn hoofd. Verwachtingsvol wacht hij zijn vrienden online op. Ik kijk vertederd toe. Enthousiaste kreten vullen de kamer. 

Holy shit ik heb echt materials gewaist hier
Bro ik heb zulke goeie loot
Three sixty
Ooh die zat
Spectate je me
Ik heb al max gold
Oh, the medaillon is er nog. Dan krijg je een mythic combat shotgun
Mag ik het wapen dan?
Oh, die wou ik letterlijk pakken. Wacht, de baas is hier bro. Ik heb ammo nodig
Ik kom eraan ik kom eraan
Pakken we die trein? Ik haal het niet
We hadden een gekke movie trailer haha
There’s a shadow on the wall
Hé daar is Tijmen
Ik word beschoten
Hello my friends
Eh ja, maar ik ben weg
Ik kom eraan!
Oepsie ik heb ‘m per ongeluk gedropt
Is dat een battle bus?

Na tien minuten luisteren is mijn vertedering tot een dieptepunt gedaald. Een half uur later geef ik een seintje dat z’n tijd om is. Tevreden ruimt hij z’n spullen op. 
‘Ik heb vanavond met ze afgesproken mam!’
‘Ah leuk!’ Zeg ik. ‘Komen ze voetballen?’
‘Nee! Online!’