Op kerstavond ging het mis

Ik had het me zo voorgenomen toen ik half november samen met mijn zusje en een paar ‘excuuskinderen’ van vriendinnen op weg was naar de intocht van Sinterklaas: ik schakel de laatste periode van het jaar niet bij het minste of geringste over op standje melodramatisch ‘omdat het de laatste keer zonder Gerritje is’. Aan die sentimentele onzin doe ik als nuchtere Hollandse niet mee.

Dus toen ik na het verwelkomen van de Sint er van meerdere kanten aan werd herinnerd dat ik volgend jaar mijn eigen excuus had om als volwassene dit kinderfeest te bezoeken, wuifde ik dat lachend weg. Het klopte wel, maar om daar nou nu al bij stil te staan. Daar is het over twaalf maanden vroeg genoeg voor. Toch kon ik het niet laten om bij thuiskomst direct aan Joost te vertellen dat het voor het laatst was geweest dat ik zonder eigen kinderwagen Sinterklaas had binnengehaald. Daar ging m’n goede voornemen. Maar december moest nog beginnen, dus ik gaf mezelf een herkansing.

De rest van de maand lukte het prima om mijn streven vast te houden. Ik typte stukjes, lag uitgeteld op de bank, kocht cadeautjes, genoot van alle dance dance dance-achtige moves in mijn buik en deed kerstboodschappen. Bij die laatste activiteit bedacht ik wel dat het de laatste keer als niet-moeder zou zijn, maar voornamelijk omdat ik me realiseerde dat ik in 2017 niet meer zo in de auto spring en van de ene naar de andere supermarkt sjees. Dat was niet melodramatisch, eerder realistisch. En het idee dat tegelijkertijd met zo ongeveer heel Nederland én een baby kerstinkopen doen nog veel zwaarder was, maakte me nu een stuk relaxter.

Maar op kerstavond ging het mis. Zowel Joost als ik voelde de onbedwingbare behoefte om te benoemen dat het de laatste kerst met z’n tweeën was. Dus terwijl Robert ten Brink geliefden bij elkaar bracht, fantaseerden wij over hoe we er volgend jaar bij zouden zitten. Lag Gerritje lekker te slapen? Zouden wij gewend zijn aan ons leven met z’n drieën? Of zitten we dan met wallen tot onze knieën op de bank, te hopen dat de kerstman ons wat nachtrust komt brengen?

Sinds die avond is het hek van de dam. Van het kerstontbijt tot de overtocht met de boot naar Texel voor een minivakantie, Gerritje is erbij. Als mijn familie tijdens het aansnijden van de kalkoen enthousiast meewerkt aan het laten mislukken van mijn goede voornemen, merkt mijn moeder op dat we waarschijnlijk volgend jaar tijdens het kerstdiner juist weer praten over dit moment, ‘toen Gerritje er nog niet was’. Ze voegt eraan toe dat we ons dan waarschijnlijk geen leven meer zonder dat mannetje kunnen voorstellen.

Ik neem me per direct voor dat soort zoetsappige praat niet te gaan uitkramen. Maar ik weet inmiddels uit ervaring dat ik niet zo goed ben in het laten slagen van goede voornemens.