“Ik ben Sanne en ik dump mijn kind elke maandag bij het kinderdagverblijf,” wil ik eigenlijk tegen een nieuwe opdrachtgever tijdens het voorstelrondje zeggen. In plaats daarvan stamel ik “Ik ben Sanne en ik schrijf het liefst persoonlijke verhalen.” Omdat ik graag wil dat hij me herinnert als verantwoordelijk en betrouwbaar, laat ik achterwege dat ik vandaag de opvoeding van mijn kind overlaat aan een vrouw die ik tot vanochtend niet kende.
De rest van de ochtend draaien, zweven en krioelen mijn ingewanden om elkaar heen, om uiteindelijk volledig in elkaar geknoopt te eindigen. Als ik gefrustreerd meditatieoefeningen doe om de rust terug in mijn lichaam te krijgen, rinkelt de telefoon. Ik herken het lokale nummer direct. “Goedemorgen, met Karin, de juf van Benja. Het spelen vanmorgen ging onwijs goed, hij vindt de autobaan prachtig! Maar aan het slapen moet hij nog even wennen, dus zou je hem op willen halen?” Ik antwoord zo luchtig mogelijk dat ik eraan kom. De in elkaar gedraaide wirwar van emoties klimt vanuit mijn maag omhoog.
Tijdens de vijf minuten durende wandeltocht naar het kinderdagverblijf word ik achtervolgd door een groep luidruchtige en niet zo positieve gedachtes. “Pas maar op, straks houdt hij hier nog een trauma aan over,” hoor ik over mijn linkerschouder. “Hoe zou jij het vinden om tijdens je slaapje in een soort konijnenhok te worden weggestopt?” roept iets rechts van mij. “Hij voelde gewoon aan dat er iets verschrikkelijk ging gebeuren. Vandaar die driftbuien afgelopen week,” confronteert een stem boven mijn hoofd. “Jij bent echt een slechte moeder,” fluistert iets in mijn rechteroor net voordat ik de drempel overstap.
Zodra Benja me ziet gaat de sirene aan. Tranen gutsen over zijn wangen en snot druipt uit zijn neus. Hij klemt zijn handjes zo stevig om me heen dat zijn knokkels wit uitslaan. Als ik hem knuffel en zeg dat ik zo trots op hem ben, tilt hij zijn hoofd op. Hij kijkt langs me heen en wijst naar de auto’s. “Die, die,” roept hij enthousiast en wurmt zich los, alweer vergetend waarom hij zo blij was mij te zien. Als hij verder speelt, praat ik met de juf. Stoerder dan ik me voel beaam ik dat het logisch is dat hij even moet wennen. Dat het al knap is dat hij zo leuk is gaan spelen. Dat het slapen wel goedkomt. Dat we het gewoon wat tijd moeten geven. En dat hij natuurlijk maandag weer komt.
Onderweg naar huis schalt mijn all time favorite ‘Big girls don’t cry’ van Fergie uit de radio van een paar bouwvakkers. Benja begint spontaan in de kinderwagen te dansen. Mijn mondhoeken krullen zich tussen mijn tranen door omhoog. Het is de eerste keer vandaag dat ik lach.
Geen reacties