Kleuter, Lees, Peuter

Niks te doen

Eind vorig jaar stelde Marloes zichzelf voor met haar terugblik op 2021. Vanaf nu is ze vaste blogger bij ons team! Marloes is moeder van Willem (5 jaar) en Guusje (bijna 3) en blogt over haar rommelige en drukke leven.

Het is woensdagochtend tien voor elf als mijn Apple Watch me een seintje geeft dat ik eens moet gaan staan. Dat ding heeft gelijk, mijn koffie is op en ik lust nog wel een bakkie. Ik schuif twee kinderlijfjes die nog in pyjama’s gehuld zijn van me af, ze merken het niet eens, hun blikken blijven strak gericht op de televisie. Ze kijken een film die ze zeker al een miljard keer gezien hebben, maar hij blijft spannend. In mijn hoofd knaagt een stemmetje: “We moeten wat doen, ga naar buiten!” Maar als ik naar buiten kijk, zie ik hoe de regen tegen de ramen slaat. “Ga dan knutselen,” zegt het stemmetje. “Hou toch op,” mompel ik terug en ik ben gelijk trots op mezelf dat ik dat zeg. Ik hoef namelijk even helemaal niets van mezelf, wat fijn!

Diezelfde middag slenteren we met zijn viertjes van ons vakantiehuisje naar het strand, althans, dat was het idee. Willem heeft geen zin meer om te lopen en Guusje ziet een speeltuin waar ook zand is. “Mogen we hier spelen?” Ook prima, dan gaan we toch niet naar het strand. Het stemmetje in mijn hoofd is verbaasd: “Eh, we zouden toch naar het strand gaan? Zo krijgen ze niet genoeg beweging, straks komen we helemaal het vakantiepark niet af deze week!” Ik haal mijn schouders op en duw het stemmetje ver weg naar binnen. Ondertussen doe ik alsof ik aan een zandijsje lik, lekker.

Ik zou er zo nog een week van lummelen aan vast kunnen plakken.

“Ik wil niet naar huis morgen,” zegt Willem als we op donderdag in het zonnetje op het strand zitten. Ik heb mijn tong verbrand aan de glühwein to go en krijg een half afgekloven kroket in mijn hand geduwd van Guusje. Er zit zand in mijn schoenen, er zit zand in mijn haar, mijn haar dat ik morgen echt weer eens moet wassen. “Ik ook niet,” antwoord ik. En ik meen het. Normaal ben ik aan het einde van een vakantie met kinderen zelf ook altijd wel weer toe aan vakantie, maar dit keer niet. Ik zou er zo nog een week van lummelen en niks doen aan vast kunnen plakken.

Want dat we niks doen, dat staat vast. Er ís namelijk niks te doen. Alle winkels zijn dicht, de horeca is gesloten, zwemmen mogen we niet en tot Guusjes grote verdriet is de binnenspeeltuin ook niet open. Eigenlijk zouden we in Duitsland moeten zitten, skiën in Winterberg, maar omdat kinderen daar in quarantaine moeten bij aankomst, hadden we toch maar omgeboekt naar Zeeland. Zeeland ja, waar tijdens de lockdown weinig te beleven is.

“Even tegen andere muren aankijken,” zei ik tegen iedereen die vroeg waarom we toch nog met vakantie gingen. Niks doen in een andere omgeving. Het blijkt de beste beslissing ooit. Want waar ik thuis continu toegeef aan het stemmetje dat me zegt dat ik moet knutselen, treinbanen moet bouwen, mijn kinderen educatief moet uitdagen, ze moet laten bewegen, ze gezond moet laten eten, ze vooral niet teveel naar een scherm moet laten staren, geef ik hier helemaal niks om dat stemmetje. Ik hoor haar wel af en toe in mijn achterhoofd, maar het doet me niks. Ik moet helemaal niks!

Ik lees zelfs twee boeken, drink elke dag wijn en eet chips. En verrassend genoeg voel ik me goed, niet schuldig, niet gehaast, niet mislukt omdat de dag anders liep dan gepland. Ik voel me… relaxt! En wat blijkt? Als ik relaxt ben, dan zijn de kinderen dat ook. We hebben nauwelijks ruzie, er is bijna geen strijd onderling en driftbuien zijn er amper geweest. Een lockdown-vakantie waarin niks kan, maar vooral niks hoeft; ik kan het iedereen aanraden!

Vorige bericht Volgende bericht

Ook leuk

1 Reactie

  • Reageer Celine 16 januari 2022 at 09:18

    Hier ook gedaan omdat onze skivakantie in Oostenrijk niet door kon gaan. Ook een weekje niks doen in Zeeland, het was heerlijk!

  • Laat je reactie achter