Niet de bedoeling

‘Wat leuk om je weer te zien!’ zegt ze lachend als ik de drie trappen op ben geklommen naar haar spreekkamer. Ik lach naar haar, want ben ook blij haar weer te zien.

‘Nou het is natuurlijk eigenlijk helemaal niet leuk hè,’ zeg ik half lachend, half pruilend. Want dat ik weer op de stoep sta bij Wendy betekent vooral dat ik het weer eens te ver heb laten komen. Dat ik mezelf weer eens voorbij ben gerend.

Eigenlijk wist ik het ook wel. In november en december had ik al moeite om mijn hoofd stil te zetten, ratelden de to-do-lijstjes 24/7 door mijn hoofd. Ik zat op een TGV die in een lekker tempo ongestoord richting oud en nieuw denderde. Terwijl ondertussen mijn lontje korter werd, ik afspraken vergat en steeds vaker hoorde ‘maar mam, dat heb ik toch al verteld?’

In januari wordt het rustiger, hield ik mezelf voor. En dat gebeurde ook.

‘Maar inmiddels zitten we al in maart en ben ik nog niet relaxed,’ zeg ik een beetje boos tegen Wendy. Dit was namelijk niet mijn bedoeling. De bedoeling was dat ik een paar weken rustiger aan zou doen en dat ik dan gewoon weer lekker zou knallen. Ik ging een weekend naar Terschelling met vriendinnen waar ik niets hoefde. Ik ging minder uur per dag werken, beter plannen, ik legde ’s avonds mijn telefoon weg. Ik zou het relaxed aandoen en relaxter zijn.

Het plan was niet dat ik iedere ochtend wakker zou worden met stress in mijn lijf. Dat ik kortsluiting in mijn hoofd zou krijgen als ik meerdere dingen op een dag moest doen. Dat ik ’s nachts om vier uur wakker zou worden en niet meer in slaap kon vallen. Of dat ik inspiratieloos door het leven zou gaan terwijl er van me verwacht werd dat ik grapjes zou produceren. Dat was allemaal dus niet de bedoeling.

Ondertussen zit Wendy tegenover mij een schemaatje te tekenen. ‘Kijk,’ zegt ze, ‘hier zit je als je gewoon lekker in een goede energie bezig bent.’ Ze tekent twee lijnen met een golf erin. ‘En hier zit je als je continu eigenlijk net iets te hard aan het werk bent.’ Ter illustratie zet ze een grillig slingerend lijntje een stuk erboven. ‘En als je het rustiger hebt, verwacht je dat je gelijk hier zit.’ Ze tekent een keurige lijn onderaan het figuur. ‘Maar,’ legt ze uit, ‘zo werkt je lichaam niet. Je lijf is nog aan dat hoge adrenalineniveau gewend.’ Ik denk terug aan een middag in januari waarop Henno me naar de sauna stuurde toen hij me gestrest in huis aantrof. ‘Ja maar, ik heb een afspraak,’ zei ik nog. ‘Afspraken kun je afzeggen,’ bracht Henno daar tegenin. Een uur later zat ik in mijn eentje in de sauna en probeerde ik uit alle macht te ontspannen. Zonder resultaat. Vanwege die adrenaline die nog ergens naartoe wilde blijkbaar.

‘Weet je,’ zegt Wendy. ‘Je moet eigenlijk met je lijf omgaan als met je iPhone. Als de batterij van je telefoon leeg is, dan kan hij niets meer. Die doet het pas weer als je hem oplaadt.’ Ze legt uit dat veel mensen met hun lijf omgaan alsof het een bankrekening is. ‘We doen zo veel dat we in het rood komen te staan en denken dan dat we dat zomaar weer kunnen aflossen. Alsof je opeens een erfenis of schenking zult krijgen waarmee alles weer in de plus komt te staan. Maar dat gebeurt niet. Je moet die energie terugverdienen.’ Ik geloof dat ik de boodschap begrijp. Dat ik geen kant-en-klaar receptje van haar krijg waarmee ik morgen weer energie voor tien heb en iedere dag het stralende zonnetje in huis ben. Ik moet blijkbaar nog iets langer aan de oplader en mezelf wat meer tijd geven.

Even later loop ik door de zon richting huis. Tien kilo lichter dan toen ik heen liep, met realistischere verwachtingen en weer wat nieuwe inzichten. En guess what? Ik slaap sinds mijn afspraak met Wendy alweer een stuk beter…

Mezelf voorbijlopen is een valkuil waar ik eens in de zoveel tijd intrap. Ik leer er iedere keer wel iets van, maar het is een patroon dat blijkbaar ook een beetje bij me hoort. ‘Dat kun je accepteren,’ zegt Wendy, ‘maar je kunt ook kijken hoe je dat kunt gaan voorkomen.’ Ik ga met haar de uitdaging aan om hier nog beter mee om te leren gaan. Het kan dus zijn dat ik op dit blog nog een vervolg ga schrijven.

 Ik heb sinds een paar jaar Wendy waar ik bij terecht kan als ik wat hulp van buitenaf kan gebruiken. Jaren geleden had ik een Frits. Daar schreef ik in 2012 dit blog over.