Ik ren de laatste tijd rond als een dolle stier die een rode lap wordt voorgehouden. Over drie weken gaat mijn zwangerschapsverlof in en ik probeer wanhopig om in de tussentijd het onmogelijke voor elkaar te krijgen. Ondertussen raak ik om het minste of geringste geïrriteerd. Ik schuif de reden van mijn moeheid af op Gerritje en de tranen die wel heel hoog zitten zijn gewoon ‘vervelende hormonen’.
Maar eigenlijk is er wat heel anders aan de hand. Ik ken het wel. Want hoe stom ik het ook vind en hoe hard ik me er ook tegen verzet, ik maak me er elk jaar weer schuldig aan: vakantiestress. Toen wij eind vorig jaar een weekje met de familie weggingen was ik de ochtend voor vertrek niet te genieten. Ik had buikpijn, er kon geen lachje vanaf en zodra iemand tegen me begon te praten spuwden mijn ogen met vuur, zodat direct duidelijk was dat die ander beter z’n mond kon houden. En dat alles omdat ik voordat we welgeteld vijf dagen naar Texel gingen nog wat mails wilde versturen, een blog wilde schrijven, mijn tas moest inpakken en het huis wilde opruimen.
Vond ik toen die paar uur dat ik me zo voelde al ontzettend irritant, vergeleken bij hoe het nu gaat was het peanuts. Want sinds mijn zwangerschapsverlof dichterbij komt, sta ik ingetuned op standje stress. Niet dat ik me druk maak om mijn verlof, want wekenlang achter elkaar Netflix kijken en M&M’s eten zonder dat iemand dat veroordeelt lijkt me heerlijk. Maar om dat paradijs te bereiken moet er nog veel gebeuren.
Ik wil zó graag dat alles klaar is voordat ik me een maand lang onderdompel in rust, dat ik nu last heb van een soort extreme variant van vakantiestress. Want die opdrachtgever met dat spoedklusje help ik graag nog even uit de brand. Of ik nog een interview kan afnemen? Tuurlijk! Adressenlijst voor de geboortekaartjes? Regel ik!
Dat dat niet zo handig is besef ik als een vriendin me eraan helpt herinneren dat haar dochter drie weken te vroeg werd geboren. Op die manier werd haar verlof waar ze zo naar had uitgekeken bijna volledig door haar neus geboord. Niet dat ze dat erg vond, want ze is zielsgelukkig met haar kleine spruit, maar alle stress was wel voor niets geweest.
Op een van de posters van Loesje staat dat zij vakantiestress voorkomt door tijdens het jaar voldoende te oefenen. Ik denk dat dat ook voor mij de oplossing is. Daarom ga ik per direct met parttime zwangerschapsverlof. Vanaf nu lig ik minimaal een dag per week op de bank. Zodat de overgang naar 24/7 niets doen straks soepel verloopt. En ik niet volledig van slag raak als Gerritje een paar weken eerder, of juist later komt. Want dat een baby niet te plannen valt is best lastig voor een controlfreak met verlofstress.
Wil je vanaf nu nooit meer een blog van de club missen? Sinds kort mail ik iedere zondag een nieuwsbrief met het weekmenu en alle artikelen die de week ervoor op de Club van Relaxte Moeders zijn verschenen. Als je ook nooit meer iets wilt missen, vul dan onderstaande formulier even in!
Geen reacties