Maud is nu 36 weken zwanger. Ze houdt ons wekelijks op de hoogte over hoe ze dat ervaart.
Hoopte je, bij het zien van de titel, te lezen over spannende dromen of misschien al over nachten vol voedingen en luiers: helaas, ik stel je teleur. Mijn nachten zijn weinig om te lachen.
Nee, in plaats daarvan houd ik mij ‘s nachts druk bezig met het uitdenken van een hyper functioneel systeem dat ervoor zorgt dat een continu fonteintje mijn mond bevochtigt met drinkwater. Want precies dat is wat ik mis, waardoor ik nu al de zoveelste nacht op rij wakker lig. Mijn mond is zo droog dat ik het idee heb dat vruchtwater wordt gemaakt van speeksel. Alsof mijn baarmoeder ermee wordt bijgevuld, omdat mijn baby anders moet droogzwemmen.
In mijn hoofd heb ik de uitzetlijst, inhoud van de babykamer en mijn vluchttas al tig keer gecheckt.
Verder ben ik de afgelopen nachten gepromoveerd van A-moeder naar B-moeder. Was ik eerst nog Aanstaande moeder, inmiddels ben ik al Bijna moeder. In mijn hoofd heb ik de uitzetlijst, inhoud van de babykamer en mijn vluchttas al tig keer gecheckt. Ik weet het nu echt zeker: alles is in huis en staat klaar. En hoewel er momenten zijn waarop ik me afvraag hoe ik dat straks allemaal ga bolwerken – hoe zorg ik ervoor dat ik mezelf heb gedoucht én dat de baby verzorgd is en dat we vervolgens een stukje kunnen gaan wandelen, zonder gehinderd te worden door poepluiers of schreeuwen om eten? – ik kan mezelf al steeds beter geruststellen dat ons al zoveel moeders en baby’s voorgingen. Oftewel, met het groeien van het vertrouwen voel ik mij al steeds meer een echte Bijna moeder.
Op de B volgt natuurlijk de C: van Complete moeder. Dat word ik straks vanzelf als mijn nachten (en dagen) wél gevuld zijn met voedingen en luiers.
Ik heb in deze druk gevulde nachten zelfs geleerd me met al mijn lighoudingen te beperken tot slechts een derde van het bed. De Aanstaande (of Bijna) vader, die er inmiddels al heel wat meer slaapuren op heeft zitten, maakt zich namelijk lekker breed en ontneemt mij (lees: ons) de ruimte om op mijn eigen helft tot rust te komen.
Over rust gesproken: ook mijn rusteloze benen kennen dat woord niet meer. Ze schieten van de ene in de andere positie. Intussen signalen naar mijn hoofd sturend dat het nieuwe fietsroutes moet bedenken voor als ik over een tijdje weer op mijn racefiets kan. Die routes staan inmiddels dan ook gereed in mijn breinlade ‘sport’, een hokje dat de afgelopen maanden zo goed als gesloten is geweest, maar waarvan ik niet kan wachten het eindelijk weer aan te roeren. Al vraag ik me af hoe lang het duurt voordat ik na het avontuur dat volgt op al deze nachtelijke, namelijk dat van de bevalling, met enig gemak op een zadel kan gaan zitten…
Geen reacties