De naadjes laten stilaan los

Vrijdagavond werd de winnaar van de eerste Relax Mama Columnwedstrijd bekend gemaakt. Amber Doets schreef de winnende column, die lees je hier. Hieronder vind je de column van Lies Cattersel. Die met deze column op de shortlist belandde.

Deze column is een klein pareltje. Gaat deze column over een knuffel of over de moeder? Hij gaat in ieder geval over dingen die de knuffel kan die je als moeder ook zo graag zou wensen: helpen je kind in slaap te laten vallen, eeuwig geduld hebben, overal bij mogen zijn. En dat je op de avond waarop je even niet met je kind bezig hoeft te zijn (en je al geen naaister bent) met de grootst mogelijke zorgvuldigheid zo’n neusje zit dicht te naaien.

De naadjes laten stilaan los, aan zijn vleugeltjes.

Op zijn buikje wordt de stof zichtbaar dunner onder de al lang verdwenen veertjes. Z’n neusje zo vaak hersteld dat hij z’n vorm kwijt is. Kapotgestreeld. En opnieuw aan mekaar genaaid met grijs garen. Oorlogswonden zijn het. Wrijfwonden.

Waar wij gaan, moet hij mee. Ook al zijn ze intussen allebei vijf en groot genoeg om zonder mekaar op stap te gaan. Ze zijn onafscheidelijk, als broer en zus. Al sinds hun eerste ontmoeting, in het kleine bedje in het ziekenhuis.

Hij weet alles. Als eerste. Troost haar elke keer opnieuw. Helpt haar in slaap vallen. Door dat neusje dan toch maar weer op te offeren.

Alles heeft hij gezien: het eerste papje, het eerste stapje. De eerste woordjes waren tegen hem. De eerste schooldag met hem. Hij is de eerste die een knuffel krijgt ’s morgens en degene die in haar armen in slaap mag vallen.

Als zij verdrietig is, is hij dat ook. ‘Mama, Piepie kijkt zo triestig!’

En als zij gekke toeren uithaalt, zit hij op de eerste rij. Hij ziet haar graag dansen. Of tekenen. Of spelen. Is erg geduldig. Zit uren aan een stuk bijeen gepropt in een rugzak. Hij klaagt nooit.

Ze stralen, hun gezichtjes, wanneer ze elkaar weerzien na een lange dag. De rits gaat open. Een klein handje zoekt het pluchen lijfje. Nog voor we de poort uit zijn, krijgt hij een eerste zoen.

Piepie kijkt vrolijk.

Vandaag had hij opnieuw een afspraak met mij. Ik ben de chirurg. Bracht hem voorzichtig naar de operatiezaal in de keuken. Haalde m’n naaidoos boven. En, hoewel ik niet kan naaien, maakte heel zorgvuldig de kleine gaatjes in zijn neusje dicht.

Hij stelt het goed.

Intussen mocht hij de IC verlaten en nu ligt hij alweer zalig te slapen in de armpjes van zijn beste vriendinnetje.

Zijn zachte buikje tegen haar warme lijfje.

Ze zijn gegarandeerd samen op avontuur in dromenland.

Handje in vleugeltje.

Dank Lies voor deze mooie column. Die zo klein en puur geschreven is, maar ondertussen alle grote thema’s bevat. Dank verder iedereen die meedeed aan de columnwedstrijd. We kregen wel 181 columns binnen! Na heel veel leesuren kozen we er zes uit die op de shortlist kwamen, waaronder deze van Lies. Wie er verder op de shortlist stonden lees je hier.