Het duurt maar twee minuten voor ze door heeft dat ik in de badkamer sta. Ik doe net m’n lenzen in.
“Mag ik ook?” hoor ik met een zoet stemmetje. Ik reik haar mijn lenzendoosje aan. Met haar vingertje prikt ze erin. Aandachtig kijkt ze naar de druppel die aan haar vinger hangt en brengt ‘m naar haar oog. Ze doet haar ogen dicht en drukt de vinger op haar oogleden.
“Zo.” zegt ze.
“Ja, mooi.” zeg ik.
“Mag ik ook trèm?”
“Ja hoor, pak ook maar een beetje crème.”
Ik draai de pot voor haar open en met hetzelfde vingertje schept ze er een beetje crème uit. Ze kijkt mij met haar grote ogen aan om in de gaten te houden of ik het niet te veel vind. Dat vind ik niet.
Met de zekerheid van een ware visagiste, beweegt ze haar handje naar haar gezicht. Een beetje crème op haar neus, haar wangetjes, haar kin en haar voorhoofd. Net zoals ze het haar moeder altijd ziet doen. En net zoals ik het mijn moeder altijd zag doen.
“Even in de piegel kijken.”
Samen kijken we in de spiegel. “Mooi!” glundert ze, ze heeft de crème niet uitgesmeerd. Als kleine toefjes staan ze op haar gezicht.
Als ik de rest van mijn make-up pak, probeert ze het nog eens.
“Mag ik ook?”
“Nee, dit is voor grote mensen. Daar moet je nog een beetje groter voor worden.”
“Maar ik ben ook een mens!” zegt ze en ze loopt verontwaardigd de badkamer uit.
In haar kamer zet ze de jurk van haar pop op haar hoofd en trekt ze haar maillot uit. Tevreden bekijkt ze het resultaat weer in de spiegel.
Vanuit de badkamer kijk ik naar haar. Ik denk na over mijn antwoord van net. Wanneer is ze dan een ‘groot mens’? Wanneer mag mijn kind met make-up in de weer? En waarom gaat ze dat willen? Omdat haar vriendinnen dat doen? Omdat ze haar moeder dat altijd zag doen? Omdat ze zichzelf niet mooi vindt?
Wat kun je toch twijfelen over alles wat je doet als moeder. Geef ik het goede voorbeeld door te laten zien dat ik het belangrijk vind om er verzorgd uit te zien? Of geef ik het slechte voorbeeld en leer ik mijn dochter aan om onzeker over je uiterlijk te zijn?
Ik hoop dat ze zichzelf mooi blijft vinden. Ik hoop dat ze later nog steeds enthousiast ‘mooi!’ tegen zichzelf zegt in de spiegel. Want ze is prachtig. Ook met een poppenjurk op haar hoofd en crème op haar wangen.
6 Reacties
Je mag zeker trots zijn op jezelf. Alleen al omdat je jezelf de vraag stelt of je het wel goed doet…en zo te lezen doe je dat wel! Heerlijk herkenbaar geschreven…ik voel melancholie in je woorden en voel dat zelf vaak ook als moeder. Blijf schrijven!
Wat een lieve reactie, dank je wel!
Wat schrijf je toch mooi! Je beschrijft zo mooi de twijfels, die iedere moeder denk ik heeft, maar waarvan ze denkt dat ze de enige is! Tenminste dat is bij mij zo! Dank je wel dat je jeelf laat zien!
Ik stond laatst make-up op te doen (mascara en oogpotlood) en toen vroeg mijn dochter van vier: wat is dat? Ik zei: ‘Daar maak ik mijn ogen mooier mee.’ Toen zei ze: ‘Maar je ogen zijn toch al mooi?’ Nadat ik de opwellende tranen had teruggedrongen gaf ik haar gelijk en zei ik dat het ook eigenlijk onzin was. En ik hoop vurig dat ze nog heel lang zo puur blijft!
Ik krijg regelmatig van mijn dochter (7) te horen dat ik helemaal geen make-up nodig heb, want ik ben al mooi genoeg!
Dat zeg ik ook tegen haar als zij make-up op wil.
[…] serieus bezig met of hun haar in model zit of dat ze een dikke kont hebben in die tutu. Ze zijn mooi. Maar om de hoek naar groter worden staat een industrie te trappelen om het kapot te maken. Om ze […]