Op

Wat als ik toch ongeschikt ben? Als ik het niet meer kan? “Sinds de tweede is gekomen en het even niet zo lukt, spoken deze vragen soms door m’n hoofd,” zeg ik tegen de rustgevende vrouw tegenover mij. Ze kijkt me begripvol aan. Het gaat al een hele tijd niet zo lekker. De energie is op en de puf eruit. Elke dag is een uitdaging en ik ben blij als het gelukt is niet te ontploffen aan het eind van de dag. Het is het gevolg van een zware zwangerschap en de eerste drie maanden na de bevalling waarbij heftige reflux bij de baby de spelbreker was. Medicatie is  voor hem gelukkig de oplossing gebleken, maar overleven is bij mij (zelfs nu hij bijna 6 maanden is) nog steeds vaak de standaardmodus.

“Kun je nog genieten?” vraagt ze. “Genieten? Jawel. Nou. Soms een beetje misschien. Ik probeer het wel hoor. Maar de storm die in m’n hoofd raast en de mist der vermoeidheid maken het soms erg lastig. Ik kijk volgens mij ook alleen maar nors. Zo’n serieuze blik weet je wel, alsof ik de hele dag de meest lastige wiskunde som aan het kraken ben.”

Er gaat zoveel langs me heen tegenwoordig. Kwartjes vallen pas als de grap allang gemaakt is. Regelmatig voel ik mezelf spuit elf die weer eens te laat lacht.

“Volgens mij doe je het best goed,” zegt ze. “Elke dag sta je er weer voor ze. Je blijft rustig tegen ze en je zorgt dat ze goed te eten en te drinken krijgen, knuffels en kusjes verzamelen door de dag heen en de slaap krijgen die ze nodig hebben. Dat is het meest belangrijke. Dat je niet vaak bruist van energie en even moe bent vergeven ze je echt wel.” Ik hoop het.

Onderweg naar huis luister ik in gedachten naar het rammelende fietszitje op mijn stuur. Ik vraag me af of ik me dit had voorgesteld van het moederschap. Nee, dit niet. Oververmoeid thuis met een peuter en baby is niet het zomerverblijf op die roze wolk die ik gehoopt had te krijgen.

Als ik thuiskom, rent de oudste naar me toe. Ik geef hem een kus op z’n wang en ik proef de zilte smaak van spelen in warm weer. Het neemt me even mee naar de zee en naar de fijne momenten die we daar onlangs als gezin hadden. Met z’n vieren op een fijn, kleurrijk geruit picknickkleedje op het strand, spelend en lachend. Even niks moeten, even niks doen. Genieten dus. Daar was de lucht blauw en waren de wolken roze. Gelukkig, het kan dus wel.

Ineens herinner ik me een tekst die ik laatst las. Het hielp me even andersom te denken.

“Wat als ik val?
O, maar liefste, wat als je vliegt?”

 Door dit blog van Daniëlle werd ik even teruggeworpen in de tijd en moest ik denken aan het moment dat ik ontdekte dat ik mezelf zwaar voorbij was gerend. Ik schreef daar in 2007 dit blog over.