Het is zaterdagavond. Acht uur. En ik wil naar bed.
Ik weet dat het vroeg is. Veel te vroeg, want het is Oud en Nieuw. Maar we zijn in Frankrijk en daar is vuurwerk verboden, dus een echt groot festijn zal het niet worden in dit mooie, kleine dorpje waar wekelijks een begrafenis plaatsvindt. Zal ik gewoon lekker naar bed gaan?
Gisternacht hield Zora mij snotterend en hoestend de helft van de nacht wakker en toen ik midden in de nacht eindelijk in slaap viel, werd Quin wakker omdat de lamp zo boos naar hem keek.
Soms moet je dan voor jezelf kiezen. En minder vechten tegen dingen die eigenlijk zo horen, maar niet willen lukken. Dat inzicht kreeg ik bij een lezing over mindfulness. Dat is eigenlijk niets anders dan leren accepteren dat de dingen nu gaan zoals ze gaan. Daar had ik wel oren naar.
Daarom is mijn nieuwe adagium: meer accepteren, minder vechten. En ik denk dat ik er nu alvast mee begin. Ik ben moe en ik omarm dat door lekker vroeg naar bed te gaan en niet verplicht op te blijven tot twaalf uur voor het kus- en champagnemoment. Ook Rudolf hoeft niet zo nodig. En waarom zou je je kind wakker maken als er geen vuurwerk is? Een fijn gelukkig nieuwjaar-moment komt er morgen toch ook nog? Of overmorgen als het moet?
Ik denk echt dat ik een blijer mens wordt door de dingen te nemen zoals ze zijn. Dat Zora nog steeds niet doorslaapt, bijvoorbeeld. Dat Quin nooit stil kan zitten en elke keer als de kerktoren slaat op een stuk zeep moet slaan. Dat Rudolf altijd zijn elektrische sigaret moet prepareren, precies op het moment dat we de deur uitgaan. Dat het bij Quin gewoon wat langer duurt dan normaal voordat er iets bij hem landt. Dat je dingen dus váák tegen hem moet zeggen. Dat Rudolf regelmatig in zijn ‘nothing box’ zit en dan niet bereikbaar is. Dat Zora niet de door het consultatiebureau opgelegde 200 milliliter melk drinkt, maar genoegen neemt met honderd. Dat Quin een boze bui in zijn buik voelt opkomen als hij onverwacht mee moet naar de supermarkt. Dat ik pas weer mijn ambities hoef na te jagen als ik minder watten in mijn hoofd voel. Dat ik gewoon naar bed ga, ook al trekken vrienden en familie al juichend en kussend nog een fles champagne open.
Ik hoor de kerktoren slaan en denk aan Quin. Het moet ergens rond middernacht zijn. Zou het nu half twaalf zijn of is het nieuwe jaar al begonnen? Buiten is het donker en muisstil. Ik kan nergens uit opmaken dat het jaar 2017 van start is gegaan. Ik zit met mijn blote voeten op de koude keukenvloer op een stoel en geef Zora de fles. Begint zo dan het nieuwe jaar? Ja, zo begint het nieuwe jaar, met alles wat me lief is.
Of zoals de Fransen het zeggen: C’est la vie!
Geen reacties