Lees, relatie

Mee naar papa

Nieuw blog van single mom Lisa. Ze ging met de kinderen naar ex. Niet omdat het moest…

En dan is het moment daar. Dat moment waarop je je eigen gevoel aan de kant zet voor je kindjes. Het moment waarop je, samen met je twee kabouters vrijwillig naar hun vader gaat. Niet omdat er gewisseld moet worden in opvoedbeurt, niet omdat er geen pyjama in de zorgvuldig ingepakte weekendtas zat, of omdat er nog allerhande praktische zaken besproken moeten worden rondom de voeding van de kinderen. Maar zomaar. Vrijwillig. Gewoon.. Fietsen we naar papa. Papa in een openbare gelegenheid.

Niet helemaal gewoon, en niet helemaal zomaar.

Het voelt als een drempel, van ongeveer zo’n zes meter hoog. Want bij de gedachte alleen al voel ik ogen van anderen in mijn rug. En als blikken konden doden, ga ik waarschijnlijk eenendertig keer dood vandaag. Tenslotte ben ik degene die vertrok, en dus ben ik ook degene die vragen opwekt als ‘wat doet zíj nou hier?’

Terwijl de peuter achterop de fiets liedjes zingt en de dreumes voorop naar de eendjes zwaait, wapen ik me in mijn hoofd tegen dat wat ik verwacht aan te treffen. ‘Lieve mensen met de dodende blikken en de vraagtekens dwalend boven jullie hoofden,’ roep ik in gedachte, ‘wat ik hier doe? Ik ben hun mama. Dit is hun papa. Wij hebben om elkaar gegeven, gehouden en elkaar lief gehad. Nog méér geven wij om onze kindjes, wij houden van ze, hebben ze lief. Ondanks dat we ze dit gevoel niet met elkaar aan ze kunnen doorgeven, kunnen wij dit wel sámen aan ze doorgeven. En daarom ben ik hier, met een paar powervrouwen-ballen op zak, en een handje trots.’

Het sportterrein komt in zicht. Mijn hoofd wil omkeren, maar mijn benen fietsen door. Ik zet de fietst tegen het hek, til de peuter en dreumes van de fiets en loop op de blikken af. Ik besluit op dit moment mijn ‘denk-muts’ ook maar meteen bij de fiets te laten liggen. We bestellen friet, en ik ga samen met regenlaars-paar 1, en regenlaars-paar 2, bij papa op de voor ons klaar gezette tuinstoel zitten. Er valt een last van mijn schouders, en het enige wat ik voel is tevredenheid. Wanneer ik na een half uurtje de koters weer op de fiets hijs, spreekt een voor mij onbekende vrouw me aan. Voor haar ben ik geen onbekende schijnbaar. ‘Knap van je’ fluistert ze me toe.

IMG_20170331_074756_309Wie is Lisa?

Lisa is 27 jaar oud en moeder van zoon, Mats (3 jaar) en dochter Wiep (1,5 jaar). Na een studie in de zorg, werkt ze inmiddels al negen jaar met veel passie, plezier, liefde en vrolijkheid op dezelfde plek in de zorg.

Daarnaast heeft Lisa ook haar eigen blog: mamakakelbont. Het idee voor haar blog ontstond, nadat ze besefte dat haar auto haar kantoor geworden was. Zo keurig als ze jaren geleden begon met schrijven (in een notitieboek gekregen van haar beste vriendin) eindigde het opschrijven van haar inspiraties op Facebook, in haar telefoon, laptop, én in dat notitieboek. ‘Maar ik betrapte mezelf ook vaker met schrijven op lege kauwgompakjes en bananenschillen,’ voegt Lisa toe.

In Lisa’s blogs zul je herkenbare, dagelijkse strubbelingen in het leven van een hardwerkende, jonge moeder lezen. Maar wel met de nodige humor, zelfspot, relaxed-heid, pedagogische inzichten, een schepje overdrevenheid, en vooral de (niet altijd makkelijke) realiteit.

Vorige bericht Volgende bericht

Ook leuk

Geen reacties

Laat je reactie achter