Ingelise is moeder van drie kinderen (van 10, 8 en 4). Ze blogt over haar leven als (werkende) moeder en wat haar daarin allemaal verwondert.
“Waarom mag ik eigenlijk niet huilen?” vraagt mijn oudste tussen twee snikken door. “Als ik mijn tranen moet binnen houden, dan komt er zo’n nare bal precies hier te zitten,” zegt ze en wijst naar een plekje ergens op haar borst. Ze is net in tranen uitgebarsten omdat ze haar gymtas niet direct kon vinden. Maar waarschijnlijk vooral omdat ze – zoals vaker de laatste tijd – als een berg opziet tegen de schooldag, “Omdat het gewoon nu even niet zo handig is. We moeten naar school, anders komen we te laat,” zeg ik tegen haar, en ik hoor meteen hoe suf dat klinkt. Want ja, waarom mag je eigenlijk niet huilen?
De emoties van mijn oudste dochter liggen van nature aan de oppervlakte als een open zenuw. Ze kent hoge pieken en diepe dalen en alle gevoelens van woede, frustratie, plezier en verdriet zijn overduidelijk op haar gezicht te lezen. “Wat heeft die een schattig pruillipje!” riepen twee dames ooit vertederd uit, toen ik in een drukke winkelstraat een krijsend baby van een maand of twee wanhopig uit de wandelwagen haalde. Dat pruillipje heeft ze nog steeds, alleen wordt het een stuk minder schattig gevonden als je als tienjarige om het minste of geringste in de klas in tranen uit barst.
Je kwetsbaarheid laten zien is een trend
Je kwetsbaarheid laten zien is een trend. De Amerikaanse schrijfster Brené Brown schreef er succesvolle boeken over. En iedereen weet ook: huilen lucht op. Maar op de leeftijd van mijn dochter ligt dat toch net even anders. Klasgenoten ruiken haar kwetsbaarheid al van ver en vallen eropaan als een hyena. En iedere plagerige opmerking of giechel achter haar rug treft bij haar feilloos doel. Wat zou het handig zijn als ze een laagje eelt op haar ziel had, denk ik vaak. Zo’n laagje dat ik zelf ook kweekte vroeger en dat het makkelijker maakt om pestkoppen te negeren.
Maar in plaats daarvan sleuren de emoties haar mee in een vrije val. Iedere dag wanneer ik haar uit school zie lopen met hangende schouders weet ik al hoe laat het is. De uitbundige vrolijkheid die ook zo bij haar karakter hoort, zien we nauwelijks meer. Ze is verdrietig en wordt ook steeds vaker boos. Op haar zusje en broertje, op klasgenoten, iedereen slaat ze van zich af. Het is alsof er een deken van frustratie en verdriet om haar heen hang die ons langzamerhand allemaal verstikt. Ik wil haar er zo graag uittrekken, maar heb geen idee meer hoe.
En dan is daar aan het begin van dit schooljaar een reddende engel in de vorm van een nieuwe juf die de situatie haarscherp doorziet. Die met kalmte en begrip reageert als ze boos wordt na een ogenschijnlijk onschuldige opmerking van een klasgenoot en die op tijd ingrijpt als die nare bal weer in haar borst kruipt. Ik zie mijn dochter met de dag meer ontspannen, haar tred lichter worden. We zijn er nog niet met dat laagje eelt maar samen komen we er wel. Weer een bewijs dat je niet alleen jezelf, maar “het hele dorp” nodig hebt om je kind groot te brengen. Van opluchting pink ik ook een traantje weg.
Geen reacties