“We willen graag nog wat vervolgonderzoeken doen,” zegt de cardioloog na een ochtend vol vragen en testen. Ik vraag hem te herhalen waarom en schrijf driftig mee, zodat ik het straks precies aan Joost kan navertellen. Als ik hem tien minuten later aan de telefoon heb, rollen de tranen over m’n wangen. “Waarom moet je huilen liefje, zo erg is het allemaal toch niet?” vraagt hij bezorgd. “Ik ben zo bang,” zeg ik. “Toen ik daar zat realiseerde ik me ineens hoe kwetsbaar ik ben. Er mag gewoon nooit iets met mij gebeuren. Niet omdat ik zelf zo belangrijk ben, maar voor Benja. Hij heeft toch een moeder nodig?”
Als ik naar huis rijd hoor ik op de radio dat Bibian Mentel uitzaaiingen in haar hersenen heeft, niet meer behandeld kan worden en afscheid van haar dierbaren moet nemen. Mijn lijf schokt en ik huil weer.
Als ik stop om te tanken bekijk ik haar Instagram. Ergens voelt het slecht. Alsof ik een ramptoerist of sensatiezoeker ben. Maar dat is het niet. Via mijn scherm wil ik haar kracht en optimisme juist opzuigen. Ik lees dat ze haar zoon 18 jaar wilde zien worden – en dat dat is gelukt. Ik ontdek dat haar naam – Bibian – leven betekent. Maar vooral zie en voel ik liefde. Liefde voor het leven, inclusief alle uitdagingen die op je pad komen.
Als ik thuiskom rent Benja op me af. Hij roept ‘mamaaa’, knuffelt me alsof ik weken weg ben geweest en vraagt wat de dokter zei. Ik verstop mijn neus in zijn haar en fluister dat alles goed komt.
Bij mij wel.
Geen reacties