Klimaatverandering

Onze single mom Lisa is moeder van een zoon van 8 en een dochter van 5. Soms komt ze voor situaties te staan die ze misschien wel met een partner had willen delen. Gelukkig deelt ze ze dan met ons 😉

“Over vijftig jaar wil ik echt niet meer leven.” Okeeeeeee. Ook goeiemorgen. Mijn kind. Dat gisteravond nog vooral zijn prioriteit had liggen bij het afgebroken stuur van de stoomboot van Sinterklaas. Maar die deze ochtend ineens bedacht heeft om filosofische gesprekken te gaan voeren over klimaatverandering. Met mij. En ik heb daar geen zin in om zeven uur ’s ochtends. Ik wil eerst koffie. Twee koffie.

Toch vind ik dit een opmerking in de categorie: ‘deze kun je niet negeren’, dus ik vraag aan de achtjarige waar zijn uitspraak vandaan komt.
Hij antwoordt dat er over vijftig jaar alleen nog maar grote huizen zijn, alleen maar rijke mensen op de wereld wonen en er natuurrampen zijn. Heel veel natuurrampen. Ik concludeer dat de filter in zijn bijzondere brein nog steeds mist, en ik weet niet of dat in dit geval handig is of juist ingewikkeld.

Hij heeft het Jeugdjournaal gekeken en op school dwalen thema’s over de aarde en planeten door de lesstof. Kijk, eerlijk is eerlijk, ik ben school eeuwig dankbaar dat het thema van de bloemetjes en bijtjes nog even uitgesteld wordt, maar dit thema brengt ook de nodige politieke vraagstukken met zich mee in ons huishouden.

Het liedje ‘Black or White’ van Michael Jackson komt in mijn hoofd.

Ik bedenk hoe ik van deze nood een deugd kan maken, en laat de huisfilosoof nadenken over zijn bijdrage aan het verbeteren van het klimaat. Hij besluit niet meer te gaan douchen. Het liedje ‘Black or White’ van Michael Jackson komt in mijn hoofd. Ik moet hem altijd een beetje op weg helpen in het bedenken van een middenweg in oplossingen, want voor zijn no-filter-brein komen oplossingen al gauw uit op het ene uiterste of het andere uiterste.

“Je zou ook korter kunnen douchen,” zeg ik. Hij kijkt me aan alsof ik zojuist de meest geniale uitvinding heb uitgesproken en stemt enthousiast in.
“Als we allemaal een beetje doen, zijn alle kleine beetjes bij elkaar heel veel.”
Hij knikt. Ik denk dat het me gelukt is. Hij neemt hier genoegen mee. Voor nu.

“Maar hoezo is dat stuur van de stoomboot eigenlijk vastgemaakt met chocoladeschroeven?” vraagt hij.
Yes. Het is me gelukt. Klimaatveranderingsvraagstukken on hold. Sinterklaas it is.