Kleine vlogger

Marloes is moeder van Willem (6 jaar) en Guusje (3 jaar) en blogt over haar rommelige en drukke leven.

‘Mam, zeg even goedemorgen tegen de kijkers!’ Mijn zoon duwt de tablet met de selfiecamera op mij gericht in mijn gezicht. Sprakeloos staar ik geschrokken naar mijn drie onderkinnen. ‘Sorry kijkers, mijn moeder wil niks zeggen. Maar wat vinden jullie van onze kerstboom? Laat het weten in de comments!’

Sinds een paar dagen is onze zesjarige aan het vloggen geraakt. Niet dat zijn filmpjes ooit ergens online zullen verschijnen, maar hij neemt het opnemen van zijn “vlogs” uitermate serieus. ‘Waar heeft hij dat nou weer van?’, vraagt mijn moeder verbaasd als Willem zijn kijkers vraagt om te abonneren op zijn kanaal en niet moeten vergeten een duimpje omhoog te geven. En heel even voel ik me weer jong als ik uitleg dat vloggers de helden van nu zijn.

Mijn zoon zou geen scherm krijgen voordat hij naar de middelbare zou gaan

Ondertussen is ook mijn dochter de kamer binnengelopen met haar nieuwe blauwe Kurio-tablet onder haar arm waar al dagen non-stop de muziek van Kinderen voor Kinderen uit komt. Ze plaatst haar scherm strategisch op een punt van de salontafel zodat ze zowel de dansende kinderen als zichzelf kan zien in de spiegel terwijl ze de pasjes nadoet. ‘Niet naar me kijken!’ roept ze ondertussen naar ons zonder om te draaien.

Mijn gedachten dwalen even af naar toen ik voor het eerst zwanger was en besloot dat onze ongeboren zoon geen eigen scherm zou krijgen voordat hij naar de middelbare school zou gaan. Toch bleek zo’n eigen apparaat wel handig toen hij anderhalf was en twaalf uur achter in de auto moest zitten. En toen we vorig jaar een langere vliegreis maakten, was die tweede tablet al snel aangeschaft.

Vroeger moesten we elkaar bellen vanuit een telefooncel

En nu zit ik hier, tussen mijn vloggende en dansende kinderen in. Me afvragend hoe mijn moeder “vroeger” alles schermloos deed met drie kinderen thuis in alle vroegte, tijdens de eindeloze autoritten naar Spanje, of als ze gewoon ff een momentje voor zichzelf wilde. ‘Joh, dat moet je je niet afvragen. We reden ook zonder airco door bloedheet Barcelona, de afwas deden we met de hand en we moesten elkaar bellen vanuit een telefooncel. Tijden veranderen nu eenmaal.’

Voor de zoveelste keer moet ik toegeven dat ze weer eens gelijk heeft. Die schermen horen er nu eenmaal bij, althans bij ons. En ja, heus wel met mate. ‘Mam, wanneer zet je mijn video op YouTube?’ Ik aai mijn kleine vlogger over zijn bol. ‘Nooit schat, het spijt me.’ Ook voor mij zitten er tenslotte grenzen aan het meegaan met de tijd.  

Dit blog is geschreven in samenwerking met Kurio tablets.