Getroffen

“Motorzagen, die trekken nogal aan,” verklaar ik het plotselinge vertrek van Benja en mij uit de speeltuin terwijl zij en haar kleindochter net aan komen lopen. Ze lacht wel maar ik zie de teleurstelling in haar ogen door haar zonnebril heen. Een paar minuten later zien we ze weer, alsof we onderweg broodkruimels hebben gestrooid en zij daarmee de weg richting ons gevonden hebben. We eindigen samen bij de wip, waar we eersterangs kunnen kijken naar mannen in oranje overalls die noeste arbeid verrichten.  

“Ze heeft al zoveel meegemaakt in haar jonge leven,” begint ze uit het niets. “Haar ouders zijn uit elkaar. Dat ging niet op de meest vriendelijke manier, zal ik maar zeggen. Haar moeder is wéér het verkeerde pad opgegaan. Iets wat me niet verbaasd hoor. Ik heb haar altijd al een nietsnut gevonden. Maar toch, het is wel haar moeder. En dan heeft haar vader ook nog een auto-ongeluk gehad. Niet een zachte botsing, maar recht van voren. Het was kantje boord. Dat meisie rende van de week toen het tijdens het Jeugdjournaal over mensen die doodgaan ging met tranen in haar ogen de kamer uit. Ja, dat voel je wel even, van binnen.”

Mijn ‘Wat heftig zeg, zo verdrietig’ voelt overbodig, want ze praat vanzelf verder.

“Ik heb na het ongeluk een half jaar bij ze ingewoond. Kon ik mooi voor hen allebei zorgen. Het is maar goed dat ik zelf geen man heb, want anders was die ook nog aan me gaan trekken. Maar ik ben al ruim dertig jaar alleen. Mijn eigen keuze hoor, ik ben blij dat ik van die vent af ben,” vervolgt ze haar verhaal. Ze werpt een blik op haar telefoon.

“Is het al zo laat? Kom Paulien, we moeten gaan. Papa is klaar met werken en wacht op ons,” zegt ze tegen het meisje dat met Benja aan het bellenblazen is. Ze richt haar blik weer op mij. “Ik bak vanavond lekker friet voor ze. We hebben gister al spaghetti met veel groente gegeten en de dag ervoor aardappelen met wortels en doperwten, dus ik vond dat het wel een keer mocht,” besluit ze haar verhaal. 

“Ze heeft het getroffen met een oma zoals u,” stamel ik terwijl ze weglopen. Ze hoort het niet.