Kinderdagverblijf-juf

Michelle is moeder van Amber (6) en Nova (1,5) en is getrouwd met Marcel.

Yes, ik ben nog op tijd! Ik sla de deur van mijn auto dicht, adem uit en laat de stilte even tot me komen voordat ik de auto start. Op de snelweg bedenk ik wat ik altijd denk als ik Nova heb afgeleverd bij het kinderdagverblijf; dat er geen kinderdagverblijf-juf aan mij verloren is gegaan. Want de skills die deze juffen beheersen, beheers ík duidelijk niet. Vooral dat rustig blijven in een chaos van huilende kindjes en stront. Ik vind het knap.

Voordat ik op mijn werk ben heb ik er eigenlijk al een dag op zitten. Een dag met aankleed-stress, driftbuien, dreigementen en discussies. Met omvallende drinkbekers, aardbeienjam op witte kindertruitjes, last minute poepluiers, tranen en zweet. Met als afsluiter het afleveren van mijn jongste bij het kinderdagverblijf. Waar ik weer verwilderd binnen kwam vallen, altijd in gevecht met de klok. 

De juffen hadden ons, zoals altijd, heel hartelijk begroet en Nova een dikke knuffel gegeven. Ik had wat bijzonderheden genoemd over haar snotneusje en was natuurlijk íets te lang blijven plakken om nog even die heerlijke geur van mijn lieve meisje op te snuiven. Ik had haar tegen mijn borst gedrukt, haar aan een van de juffen gegeven en was met een gerust en dankbaar hart weggegaan.

Te laat komen past niet bij het werkende-alle-ballen-in-de-lucht-houdende-moeder-imago dat ik wil uitstralen.

Toch kom ik voor de verandering op tijd op mijn werk. Dat komt goed uit, want als eerste heb ik straks het periodieke functioneringsgesprek met mijn teamleider en te laat komen past niet bij het werkende-alle-ballen-in-de-lucht-houdende-moeder-imago dat ik wil uitstralen. Het imago dat ik vandaag nog eens éxtra wil benadrukken met de nieuwe zakelijke blazer die ik voor de gelegenheid heb aangetrokken.

Ik denk aan de juffen van het kinderdagverblijf. Die ondanks de chaos áltijd keurig gekamde haren, schone kleren en een serene glimlach hebben, zélfs ‘s avonds bij het ophalen. Zoiets gebeurt in mijn moederleven maar zelden, hoe hard ik ook mijn best doe. Voor de schone schijn is het dus maar beter dat ik op kantoor werk.

Twee uur later stap ik uit de kamer van mijn teamleider. Het functioneringsgesprek duurde lang maar was succesvol. Ik kreeg zelfs complimenten over mijn laatste project. Zie je wel, ik heb het ook best onder controle, dat leven. Wat ben ik toch volwassen, #workingmom #alleballenindelucht alles. Bijna een kinderdagverblijf-juf, denk ik tevreden.

Tijd voor een boterham en even doelloos scrollen op Instagram. Maar eerst naar de wc. Ik was mijn handen, kijk glimlachend in de spiegel en zie dan de grote groene vlek Nova-snot op het revers van mijn blazer.

Voor de hele wereld en mijn teamleider te zien.