Je weet in ieder geval dat ze niet aan de drugs gaat

Muriël heeft twee zoons van, 5 en 8 jaar, en een dochter van tien. Dochter Ella heeft het Syndroom van Down en daarover gaan haar blogs. 

Toen mijn dochter tien jaar geleden werd geboren wist ik niets van Downsyndroom. Enkel angstaanjagende beelden domineerden mijn hoofd, bepaalden mijn gevoel en verlamden mijn leven op dat moment. Álles voedde mij met angst.

Cliché, maar de beelden op televisie van de Josti-band waren mijn referentiekader. Ook het zusje van mijn oma in een tehuis, de neef van een vriendin in de woonkamer en een groot kind op de stoep met een fantasieloos kapsel; dat waren wel zo’n beetje de keren dat ik iemand met Downsyndroom in het echt had gezien. Ze deden niet mee in gesprekken en waren zichtbaar op de achtergrond. Ze voelden weggestopt. Zag zo de toekomst eruit voor mijn pasgeboren kind?

De beelden in mijn hoofd kwamen niet alleen door wat ik in mijn omgeving zag (of niet zag), mensen om mij heen waren vooral bezig met mij te informeren. “Heb je het boek ‘Alle medische problemen op een rij’ al gelezen,” of: “Hartproblemen worden vaak in het eerste levensjaar verholpen” en “Borstvoeding is écht heel goed voor dit soort kinderen. Kom, zet door!” Mensen wilden mij daarbij geruststellen: “Ken je die film van die jongen met down die naar de Universiteit gaat?” en “Je weet in ieder geval zeker dat ze niet aan de drugs gaat.” Allemaal advies, maar niemand vroeg wat ik ervan vond.

Ik fietste voorbij en probeerde zo onopvallend mogelijk te kijken.

Als ik even ons huis ontglipte, zocht ik altijd naar kinderen met hetzelfde. Zo fietste ik op een gewone herfstdag met grauwe lucht en regenachtig weer over een asfaltpaadje door het Wilhelminapark. De bomen langs de route hadden hun gekleurde bladeren gedeeltelijk verloren. Die lagen bezaaid op de grond. Bijna niemand was op straat. Door die vallende bladeren en regendruppels, zag ik een klein kind in de verte. Direct had hij mijn aandacht. Het jongentje waggelde een beetje. Hij zag er iets groter uit voor een kind dat pas net loopt en zijn blonde haar was kort. Langzaam en met ongecontroleerde bewegingen kwam hij vooruit. Zou het dan toch … ?  Ik fietste voorbij en probeerde zo onopvallend mogelijk te kijken. Ik passeerde een niet-Downsyndroom kind. 

Ander moment. Op een zondagmiddag samen met vriendin Charlotte in een buurtcafé in Utrecht. Het was er vol. Er werden bordspelletjes gespeeld en groepen vrienden waren bij elkaar om het weekeind te vieren. Wij vonden een plek voor twee in een donkere hoek, vlak naast de wc. Samen kletsten we, dronken koffie, keken rond en bestelden voor de tweede keer taart. En daar was zij. Aan een tafel voor het raam, samen met haar ouders en zus, zat een meisje met downsyndroom. Zomaar in het wild. Dit mooie meisje zat rustig te kleuren in een Tripp Trapp. Bij het vallen van de stift, raapte haar zus deze op en kleurde ze verder.
Ik kon m’n ogen bijna niet van haar afhouden. Niet alleen zag ik hier een kind waar ik naar op zoek was, ik zag vooral een geruststellend tafereel.

Wie is Muriël?

Muriël is freelance projectleider binnen de cultuursector en het sociale domein. Ze woont samen met haar vriend en hun 3 kinderen, 2 zoons van 5 en 8 jaar en een dochter van 10 jaar. Dochter Ella heeft het Syndroom van Down en daarover gaan haar blogs.