Je schiet niet tekort

Ik zag mezelf vroeger nooit als een oermoeder. Mijn omgeving blijkbaar ook niet. Want toen ik, zwanger van Keet (3 miljoen jaar geleden), eens op een terrasje met Henno en een zwangere vriendin over onze toekomst met een baby zat te fantaseren en hoe ik het als moeder zou gaan doen, zei Henno: ‘Jij bent niet zo’n echt moedertype.’ Ik denk dat de vriendin en ik destijds instemmend knikten en dat we vervolgens bespraken hoe we heus niet zouden veranderen. Maar de opmerking bleef aan me plakken.

En toen werd ik moeder. Vijf weken eerder dan ik verwachtte lag er een veel te kleine dochter van 1,5 kilo tegen mijn borst en barstte de oermoeder in mij los. Onder invloed van het verpletterende gevoel van verantwoordelijkheid en een flinke dosis hormonen begon ik vol overgave te moederen, wat aanvankelijk vanwege de vroeggeboorte van Keet betekende urenlang kolfen, als hing ik aan een melkmachine. Toen ze eenmaal thuis was, bleek ik een kei in voeden, wiegen, rondlopen, troosten. Dagen waarin ik niks anders leek te doen dan dat vlogen voorbij, terwijl de hydrofielluiers door het huis slingerden, stapels post en administratie zich ophoopten en spenen moesten worden uitgekookt. Lunchresten stonden nog op tafel terwijl ik probeerde het avondeten te maken voordat Henno terug was uit zijn werk. Ik zie mezelf met mijn adem (te) hoog nog snel even de tafel aan kant maken, de stapel post wegwerken en als een bezetene een stofzuiger over de vloer halen vlak voor hij thuiskwam. Was ik dat echt? Die vrouw die bijna maniakaal bezig was?

We zijn inmiddels jaren en een extra kind verder. Ik herken mezelf niet meer in die ploeterende vrouw van weleer. Ik was haar zelfs een beetje vergeten. Maar ze verschijnt in mijn hoofd als ik voor mijn boek Mom You Can schrijf over het onderwerp perfectionisme. Een onderwerp waar ik even goed in moet duiken, want ik zie mezelf niet als perfectionist. Ik kan er mee leven als ik vergeten ben Teun zijn haar te kammen voordat hij naar school gaat en hij daardoor met coupe chaos in de klas zit. Ik werd gisteren niet boos op mezelf toen de juf me belde om te vragen waarom Teun niet in de Skype-afspraak was (wetende dat we dat zelf niet goed geregeld hadden). Ik vind het niet meer gênant als het huis een zooitje is als er toevallig iemand binnen komt vallen (toen dat nog wel eens gebeurde dan hè) en ik voel me niet tekortschieten als het me niet lukt het hele huiswerkschema af te krijgen. Het maakt mijn leven een stuk relaxter. Want perfectionisme brengt een hoop drukte met zich mee. Het kost tijd. Tijd die er gewoon minder is als je een paar kinderen in huis hebt én een baan die je goed wilt doen. Toch ‘lijden’ veel moeders eraan. Aan perfectionisme. En ik dus eigenlijk ook jaren geleden…

Perfectionisme als mechanisme om onzekerheid en kwetsbaarheid te maskeren.

Al schrijvende aan dit hoofdstuk begin ik steeds meer te begrijpen hoe het komt dat perfectionisme echt een ‘moederkwaal’ is. In verschillende boeken lees ik namelijk dat perfectionisme (meestal) een mechanisme is om onzekerheid en kwetsbaarheid te maskeren. En… wat maakt meer kwetsbaar dan moeder worden? Ik snap nu dat ik me in die eerste jaren van het moederschap onbewust continu schrap zette om te laten zien dat ik dit klusje wel zou klaren, dat ik alles prima onder controle had. Dat moederschap, het huishouden en oja, ik was ook nog die leuke vriendin. Tot die leuke vriendin paniekaanvallen kreeg en haar onkwetsbare masker niet meer op kreeg.

Ik heb door schade en schande (en met hulp van buitenaf) behoorlijk goed leren loslaten. Ik ben dan ook blij dat die corona-crisis ons nu treft en niet toen ik nog als die alles-willen-kunnende-moeder door het leven rende. Ik wens dan ook iedereen die dit leest en die zich herkent in mijn vroegere ik, dat je juist in deze tijd durft je kwetsbare ik te omarmen. En hardop durft te roepen dat je het niet allemaal kunt. En dat je je daar niet voor hoeft te schamen. Niet naar je partner, niet naar je buren, niet naar je ouders, niet naar de juf of meester van je kinderen. En zeker niet naar je kinderen. Want zoals ik ooit las in een artikel van een Deense opvoedexpert: ‘Kinderen hebben geen perfecte ouders nodig. Ze hebben alleen het gevoel nodig dat we eerlijk ons best doen.’

Meer over perfectionisme in Mom You Can en de podcast!

Wat is perfectionisme en hoe kun je er mee omgaan? En wat is het verschil tussen gezond perfectionisme en ongezond perfectionisme? In mijn boek Mom You Can duik ik verder in dit onderwerp, de achtergronden, nog meer voorbeelden en tips om er beter mee om te gaan. En in de nieuwste Mom You Can-podcast praat ik over dit onderwerp met mijn co-host Miloe en onze gast Neeltje Huirne.

Luister de Mom You Can-podcast!

Luister nu de Mom You Can-podcast via de player op deze site, of via Spotify, via je apple podcast speler of op je android via deze app.

Mom You Can – het boek

Het verhaal van de vaas en de stenen staat ook in mijn boek Mom You Can. In dat boek besprek ik negen succesfactoren die kunnen zorgen voor meer geluk in werk en moederschap. Durven loslaten is de 4e succesfactor. Het boek kost €20,00 en is online hier te bestellen (zonder verzendkosten!). Wil je de eerste hoofdstukken alvast lezen? Kijk dan hier voor het voorproefje.