Ik? Topsportmoeder?

“Hoe is het eigenlijk voor jou om moeder van een topsporter te zijn?” We zitten voor de camper te borrelen met een ander Nederlands stel. Ik ben moe van de dag. Van de wind aan het Portugese strand en wil eigenlijk naar bed als de moeder van het gezin, die zelf met topsporters werkt, me deze vraag stelt. Ik stamel wat terug. Dat het hartstikke leuk is. Dat ik vooral heel trots op haar ben. Dat… Maar een goed antwoord heb ik eigenlijk niet paraat. Ik maak me er een beetje mompelend van af.

De vraag blijft in mijn hoofd rondzingen als ik een paar minuten daarna naar bed ga. Ook de volgende dag laat hij me niet los. Het irriteert me dat ik met mijn mond vol tanden stond. Het voelt suf, alsof ik een belangrijke examenvraag niet wist.

Dus blijf ik erover nadenken. Hoe vind ik het eigenlijk om een dochter te hebben die elke dag urenlang op een skateboard staat? Die de mogelijkheid heeft om dagelijks te doen waar ze het meest gelukkig van wordt? Die door deze sport al zo vroeg in haar leven haar passie heeft gevonden, gelijkgestemden en zelfvertrouwen? Hoe is het om een kind te hebben dat jou een wereld laat zien die je anders nooit gekend had? Die jou meeneemt op reis in plaats van andersom? Die dankzij die sport vrienden van allerlei leeftijden, nationaliteiten en achtergronden heeft?

Terwijl mijn hersens proberen een eenvoudig antwoord te formuleren is grote dankbaarheid het gevoel dat overheerst. Dat we in de maanden vóór de vakantie nauwelijks tijd met het hele gezin hadden omdat Keet veel wedstrijden in het buitenland had en we ons noodgedwongen opsplitsen, ben ik na deze vier weken samen in onze camper al weer bijna vergeten. Ik bracht meer weekenden dan me lief was alleen met Teun in Nederland door, terwijl Henno en Keet ergens anders in Europa waren. Henno en ik werden langzaamaan meer collega’s dan geliefden. Maar we wisten dat als de wedstrijden in Praag, Parijs, Bristol, Graz, Beroun en Gotenburg voorbij waren ons een lange vakantie met zijn vieren te wachten stond.

Hoe is het eigenlijk om moeder van een topsporter te zijn? Een topsporter? Ja Keet sport elke dag. Ja ze doet mee op wereldniveau, ja de sport heeft een grote invloed op ons gezinsleven. Maar het stickertje topsportmoeder had ik nog niet helemaal op mezelf geplakt. Misschien omdat ik daar ouders van kinderen bij zie die sporten als zwemmen, atletiek, tennis of voetbal doen. Ouders die hun kinderen om vijf uur ’s ochtends naar een zwembad moeten rijden. Misschien omdat ik bij topsportkinderen onbewust denk aan kinderen die naast hun sport geen ander leven hebben, die uren en uren serieus trainen en op hun voeding moeten letten en de hele dag in een trainingspak lopen. Oh wacht, buiten het trainingspak om zijn dat een aantal dingen die Keet ook allemaal doet.

De sport is dan misschien nog wat minder georganiseerd dan zo’n beetje iedere andere sport, hij is inmiddels wel Olympisch. Strakke trainingsschema’s die je voor je ziet bij topsporters, worden haar nog niet van buitenaf opgelegd, maar des te knapper is het dat ze die zichzelf oplegt.

Een paar dagen later sta ik in de bloedhitte naast een skateboardbaan in de Spaanse stad Vigo. Keet rijdt een wereldbekerwedstrijd. De kriebel in mijn buik verraadt mijn zenuwen. ‘The twelve year old Kiet Oldenbeuving,’ schalt de stem uit de luidsprekers. Keet doet een sprong over een hoge rail. Dan een boardslide over een lange rail. Het publiek op de goedgevulde tribune gaat uit zijn dak. Ze rijdt vastberaden verder, je ziet haar ontspannen en met een hele dikke grijns op haar gezicht doorgaan. Ik joel hard, lach en huil tegelijkertijd. Hoe het is om moeder van ‘SkateKiet’ te zijn? Het is één groot avontuur en I love it!

Het leven met een skateboardende dochter is in ieder geval niet saai. Twee jaar geleden schreef ik een blog over een best bizar tripje dat ik met haar maakte naar Duitsland. Dat lees je hier.