Ik mag niet klagen

We gingen wandelen. Voor de 365 miljoenste keer. We liepen de straat uit met zijn tweetjes. De zoon inmiddels oud genoeg om alleen thuis te blijven, de dochter zelf op pad met haar skateboard. ‘Even pushen.’

We liepen voor de 800 duizendste keer het rondje bruggen en zeiden tegen elkaar dat het precies een fijn rondje was. Een tegemoetkomende vrouw passeerde ons hoofdschuddend. Niet dat ik dat zag, want ik lette natuurlijk weer eens niet op, zat te veel in mijn eigen hoofd, maar het ‘dat was weer zo’n hoofdschudder,’ van mijn man maakte me weer even bewust van de 1,5 meter maatregel en het gemoed van de medemens. Er kwamen ons meer mensen tegemoet op het smalle wandelpad op de brug. ‘Maak even ruimte voor die vrouw,’ zei mijn man en maakte ferm duidelijk dat ik beter op het fietspad kon lopen in plaats van meer links op het trottoir. En toen moest ik huilen. Omdat ik opzij moest. Omdat ik iets verkeerd deed. Omdat ik het zat was. Omdat ik niet mag klagen. Omdat we het allemaal hartstikke goed rooien met elkaar. Omdat mensen die nu in een flat ter grootte van een postzegel op elkaars lip zitten met drie kinderen die ijsberen moeten knutselen, redactiesommen moeten maken én voorwerpen met de letter M moeten verzamelen terwijl ze zelf in een Zoom-meeting naar collega’s moeten luisteren, en bij voorkeur nog iets toe moeten voegen, het veel moeilijker hebben. Omdat wij nog gezond zijn en niet herstellende zijn van die kutziekte. Omdat iedereen nog leeft. Ik mag niet klagen. Het is even doorbijten nog. We kunnen dit. Ik heb het maar getroffen met een man die het thuisscholen van de tienjarige voortvarend oppakt. Die zorgt dat we gevoederd worden.

We lopen verder de gele brug over. De man legt zijn arm om me heen. We maken ons rondje af. Thuis wacht mij nog een verse sudoku-puzzel uit de zaterdagkrant. Je moet tenslotte zelf de slingers ophangen.