Ik heb een navel

“Wat ben je aan het doen?” Pepijn kijkt naar de dame die bij de jeu de boule-baan staat. Er is zojuist een kudde bejaarden neergestreken.

“We doen een spelletje,” antwoordt ze.
“O. Mag ik ook meedoen?”
“Gooi jij dit balletje maar weg dan,” lacht ze.

“Kijk!” Pepijn trekt zijn shirt omhoog. “Ik heb een navel!”
“Ik zie het!” zegt de kapper.
“Heb jij ook een navel?”
“Nou, dan moet ik even zoeken hoor,” grinnikt ze. “Ja, ik heb ook een navel.”

“Lotte komt straks eten!” zegt Pepijn tegen de mevrouw die achter ons in de kassarij staat.
“O, wat gezellig,” zegt de mevrouw vriendelijk.
“Ja, gezellig hè? Dat is gezellig,” babbelt Pepijn verder.

Pepijn windt iedereen om zijn kleine vingertje, met zijn schattige blonde krulletjes, grote blauwe ogen en guitige lach. Hij dendert zo op je af om te vragen wat je aan het doen bent of om informatie met je te delen in de categorie ‘ik ben twee jaar’ of ‘ik heb een piemel’.

Ergens in het proces van ouder worden raak je dat kwijt. Toen we weggingen van de camping vond ik het jammer dat ik niet wat meer met onze buren had gekletst. Heel vaak durfde ik gewoon niet. Dan wist ik niet zo goed wat ik moest zeggen en zat ik in mijn hoofd allerlei gesprekken te oefenen waarvan ik geen één zin goed genoeg vond en dan maar weer niks zei als we elkaar kruisten met onze teiltjes afwas.

De volgende keer als ik iemand tegenkom en ik verveel me, doe ik hetzelfde als Pepijn. Als ik op de trein sta te wachten ofzo. Dan trek ik mijn blouse omhoog op dat perron en zeg ik tegen de man in pak naast me: ‘ik heb een navel, kijk!’
Of naar de buurvrouw als ik de hond uitlaat iets roepen als ‘ik ben drieëndertig!’
Of die ene klasgenoot van twintig jaar geleden die je ineens tegenkomt in het café en van wie je even niet meer weet of je haar vriendschapsverzoek op Facebook nou had geaccepteerd en die je met een veel te hoge stem aanspreekt met ‘hééééééé, wat leueueueuek!’ met een strak gezicht aankijken en dan ‘ik heb net gepoept’ terugzeggen.

Het is zo makkelijk. Gewoon zeggen hoe oud je bent, welke handeling je net verrichtte of gewoon iets willekeurigs uit je leven roepen. Maakt niet uit wat en het hoeft ook absoluut niet aan te sluiten op datgene wat de ander net zei. Volwassenen doen maar moeilijk. En saai. Wie weet wat een leuke gesprekken er uit voort komen. Al vermoed ik dat zo’n gesprek in mijn geval toch op wat minder vertedering zal kunnen rekenen. Maar ja, ik heb dan ook geen blonde krulletjes.