Ik creëer de herinnering die ik zo mis

Daar staan we. Je hoofd tegen mijn borst. Je haartjes glanzen in het oranje licht van het lampje dat op de plank boven de commode staat. Je ogen zijn dicht. Je slaapt. Rustig. Vredig. Mooi, zo mooi.

Het gevoel dat ik nu heb, neemt me mee naar de eerste keer dat ik je zag slapen. Je gezichtje nog verfrommeld door je verblijf in mijn buik en de reis die volgde. Moe van de tocht die je maakte om de eerste zuurstof in je longen te voelen, sliep je op mijn borst. Ik en jouw papa vol verwondering kijkend naar de perfectie van jouw zijn. Vredig was het.

Terwijl ik, nu bijna elf maanden later, naar je kijk en mij dit herinner, wil ik de tijd even stil zetten. Want die rust die ik nu voel, was er toen niet lang. Ik was eigenlijk vergeten hoe je er in het prille begin uitzag. Tot nu. Doordat jouw pijn zich uitte in gehuil en onrust, ging ik op stand overleven op het moment dat de kraamverzorgster de deur uitliep. Helaas kwam er niemand snel genoeg voorbij om die knop weer om te zetten. Pas na drie maanden stak iemand zijn vinger uit en drukte op stop. Wat mijn moederinstinct al vanaf week drie schreeuwde, werd toen bevestigd. Medicatie tegen die vervelende reflux volgde, met het gewenste resultaat. Rust. Langzaamaan keerde het terug. Maar een eerste rustige tijd, waarin je had mogen slapen als een vredige baby, die is er niet geweest.

Dus ik blijf even staan met tranen op mijn wangen. Om te voelen hoe het ook al weer was om je zo te zien, toe je er nog maar net was. Ik creëer de herinnering die ik zo mis. Want over niet al te lange tijd word je één. Dan kan ik niet meer zeggen dat je een baby bent. Dat wil ik ook niet want kijk je gaan! Je loopt langs de tafels, klimt de trap op en steelt met je gelach en je grote stralende ogen de harten van de mensen om je heen. Wat ben ik trots op je en wat houd ik van je. Ik geniet met volle teugen van jouw stralende aanwezigheid. Van het spel dat je speelt met je broer. Van het contact dat je maakt als we aan tafel zitten. Van jouw handje op mijn huid als je stiekem toch bij mij in slaap valt.

Al zijn sommige herinneringen van jouw pasgeboren leven slechts een foto voor mij, jouw liefde heb ik altijd gevoeld. En liefde is wat ik jou wil geven. Altijd.

Ga nu maar lekker slapen, ik leg je zo in je eigen bed. Nog even en je bent geen baby meer, maar een grote vent.

Club van Relaxte Moeders-feestje!

Vrijdag 25 november vieren we feest! Omdat de site een jaar geleden de lucht in ging. Omdat we zo’n leuke club zijn samen. Omdat het leuk is om elkaar eens in het echt te zien en gewoon… omdat het vrijdag is. We gaan columns voorlezen, de grote Relax Mama-quiz spelen, er zijn prijzen, muziek, wijn en sapjes, en een heleboel gezelligheid met bekenden van de club. Kom je ook? Lees hier meer.