Lees, Tiener

Ik ben een Magister-moeder

Natanja blogt over haar leven als moeder van een zoon van 11 en een dochter van 13. En over zichzelf natuurlijk 😉

Stilletjes lees ik alle nieuwsberichten over het gebruik van Magister. Schande is het. Het rooster, absentie, huiswerk, de complete cijferlijst, het is abnormaal en ongezond dat iedere ouder toegang heeft tot het wel en wee van zijn of haar kind op de middelbare school. 

Ik weet dat tieners los moeten komen van hun ouders. Dat het belangrijk is dat ze autonomie ervaren. Dat je ook te betrokken kunt zijn. Ik gun het mijn dochter om een onvoldoende niet te hoeven melden, en de pret om thuis te komen met een dikke voldoende, zonder dat ik dat al heb gezien. En toch, zeg ik met het schaamrood op mijn kaken: ik kijk er bijna dagelijks op. Ik ben een Magister-moeder.

Láát die bruggers. Kijk niet op Magister.

In de brugklas drong dochters’ school erop aan je nergens mee te bemoeien. Láát die bruggers. Kijk niet op Magister. Gun ze het aanrommelen. Dat deed ik, en dat ging mis. Mijn kind had geen inzicht en geen overzicht, was elf jaar oud, zat vol in de ADHD, maakte de ene na de andere uitglijder, resulterend in paniekaanvallen, huilbuien en plannen om weg te lopen van huis zodat ze maar niet naar school hoefde. Het regende onvoldoendes en dat kreeg ze niet meer rechtgetrokken. Daarnaast: Mijn dochter vertelt niks. Magister was het enige dat inzicht gaf in het reilen en zeilen op school. 

School één was geen goed idee, nu zit ze op school twee. Ze is blijven zitten en van niveau gewisseld met als doel het wat comfortabeler te krijgen en dus voldoendes te scoren. Feit blijft: ze vertelt nog steeds niks. 

Dus spiek ik af en toe op Magister.

Dus spiek ik af en toe op Magister. Kijk ik of er een wiskundetoets aankomt, omdat dat niet haar sterkste vak is, haar vader daarbij moet helpen, en we dat moeten inplannen. En kijk ik naar Frans, want hetzelfde verhaal, maar dan help ik. Tuurlijk check ik haar cijfers, hállo. 
Haar absentie interesseert me niet. Maar ik check voor het slapen gaan wel even het rooster, zodat ik niet naast haar bed sta omdat ik denk dat ze zich verslaapt, terwijl ze uit kan slapen door een vrij eerste uur. 

Ik weet het, ik weet het. Ik moet het loslaten. Als zij ervoor kiest de boel de boel te laten, dan is dat aan haar. Mijn man kan dat. Die heeft de app niet eens op zijn telefoon. Ik kan het niet. Nog niet. Ik moet nog bijkomen van twee jaar stress, paniek en onmacht. Ondanks dat ik dit schooljaar ineens zevens en achten en een incidentele negen voorbij zie komen op haar lijst, en die app dus niet meer nodig heb, móet ik weten hoe het met haar gaat. Misschien kan ik het volgend jaar loslaten, als ze ruimschoots over is. Tot dan is Magister mijn lifeline. 

Waar doe je nou goed aan? Snap dat dan!

Tja, helemaal los laten? Of niet? Wat is nou het beste? Dat bespreken we óók in ons boek Snap dat dan! Bijvoorbeeld in het laatste deel van ons boek: de toolbox. Daarin vind je praktische tips, onder andere in het hoofdstuk: Geef meer verantwoordelijkheid, maar laat ze niet bungelen.
Verder lees je in het boek alles over het puberbrein en motivatie. Maar Snap dat dan! kijkt naar meer dan alleen het puberbrein en naar de gierende hormonen die wij vroeger ook hadden. Want de wereld is anders dan toen wij puber waren, kijk alleen al naar de komst van Magister.

Met dit boek leer je je pubers en hun puberbrein zien in het licht van de huidige maatschappelijke ontwikkelingen. En met de tips uit de toolbox leer je bijvoorbeeld hoe je een goed gesprek voert met je puber, leer je grenzen te stellen, of ze (ja, echt) in beweging te krijgen. Snap dat dan! Het boek is onder andere hier verkrijgbaar.

Vorige bericht Volgende bericht

Ook leuk

Geen reacties

Laat je reactie achter