Ik beken

Ik beken. Niet alleen mijn oudste zoon heeft temperament. Ik ben een temperamentvolle moeder. En de jongste kan er ook wat van.

Oppassen geblazen dus. Want op sommige momenten hangt er oorlog in de lucht. Dan hoeft er niets te gebeuren of de boel ontploft. Alles wat maar mis kan gaan, gaat dan mis. Geen relaxte moeder. Geen bedachtzame acties. Geen pedagogisch verantwoord gedoe. Nee. Een blik die kan doden, een gemene sneer, een deur die te hard dicht gaat, een iets te stevig vastgepakte arm zijn dan de meest voor de hand liggende reacties. Zowel van mij als van Mads.

En nu lijkt de kleinste er ook nog eens wat van te kunnen. ‘Ik ben (bijna) twee en ik zeg nee’ beleven we dagelijks met hem. Mee op de fiets is al bijna een onmogelijke opgave (ik weet niet hoe hij het doet, maar zijn benen kunnen in een soort driedubbele spreidstand die het onmogelijk maakt hem in de fietsstoel te krijgen). Even naar de winkel eindigt vaak in een coopertest omdat hij zo snel met die karretjes door de winkel sjeest en overal tegenaan botst. Doen we dus ook niet meer. 

Mijn geduld wordt aardig op de proef gesteld de laatste tijd en ik ben helaas nog steeds lerende als het gaat om geduld bewaren. Ik schreeuw vaker dan me lief is tegen mijn jongens omdat ze niet luisteren. – Hoezo doe ik dat dan? Ze zijn nog geen twee en vier. Wat voor zin heeft het. Ik word vaker boos dan ik me had voorgenomen voordat ik kinderen kreeg. – Wist ik veel. Ik merk steeds vaker dat ik vasthoud aan mijn gelijk omdat ik vind dat het mijn gelijk is. – Ja, de meest stomme reden. En ik vraag me vaker af dan ever of ik wel een goede moeder voor ze ben. – Echt…

Mijn temperament is een spelbreker, samen met dat van hen. Maar ik had gehoopt dat de maanden die ik voor 85% fulltime thuis ben (vanwege sabbatical op de school waar ik werk en het opbouwen van de weerstand van de Jesse) een stuk gezelliger zouden zijn. Maar blijkbaar is dit even hoe het is en misschien hoort het er ook wel bij, zo vlak voor een peuter kleuter wordt en een dreumes peuter. 

Gelukkig is het nooit de hele dag heftig. Maar ik ga juichen en een groot feest vieren als we deze temperamentvolle fase weer even voorbij zijn. En tot die tijd doe ik een heleboel schietgebedjes. Die gaan ongeveer zo: 

GEEF MIJ GEDULD VOORDAT IK ER EENTJE DOOR HET RAAM GOOI! 

Tot nu toe worden ze trouwens elke keer verhoord. Door het raam is er nog nooit een gegaan.