Ieder nadeel heb z’n voordeel

Twee maanden geleden vroeg Inge zich in haar blog af of het nou een voor- of nadeel was dat ze al zo’n beetje wist wat haar te wachten zou staan bij het krijgen van een kindje. Inmiddels is haar dochter Zora geboren en kan ze het ons vertellen! 

Een tijdje terug was ik er nog niet helemaal uit of het een voor- of nadeel was dat ik wist wat me allemaal te wachten stond. Was ik bij de eerste bevalling nog afwachtend, noem het onwetend, nu was ik een heuse ervaringsdeskundige. Of eigenlijk: voor mijn gevoel wist ik teveel.

Eén voordeel: ik kon me dit keer in elk geval goed voorbereiden. Koolbladeren in de koelkast, de aambeienzalf in mijn vluchtkoffer, de pufbal opgeblazen, een strakke sportbeha paraat, de klovenzalf bij de hand, het bed op bierkratjes en opa en oma standby. Wat kon mij nog gebeuren?

Nou, een heleboel kan ik je vertellen.
Zonder verder in details te treden: de gewenste thuisbevalling moest plaatsmaken voor een ziekenhuisbevalling op een krakkemikkig bed. En de controle loslaten? Dat werd me erg moeilijk gemaakt door het constante gepiep van de hartmonitor waaraan het hoofdje van mijn lieve meisje verbonden was. O, en wat miste ik de stevige vuisten van mijn man in mijn rug en wat wist ik niet hoe ik het zoeken moest bij elke wee die ik per se rechtop zittend op het bed moest opvangen. Bij de persweeën dacht ik werkelijk dat ik erin zou blijven en heb ik het hele ziekenhuis bij elkaar gegild (en dat kan de vrouw die een uur voor mij was bevallen en net onder de douche stond en die ik vier weken later bij het consulatiebureau ontmoette, beamen). Kortom, de bevalling was alles behalve hetzelfde als de vorige.

De kraamperiode kwam ik – dankzij de voorbereidingen – een stuk makkelijker door. Ik wist nu wat stuwing betekende en de koolbladeren gaven gelukkig echt verkoeling. De tranen bij het kolven bleven uit, want ik wist: dit hoort erbij en voelde me minder een melkfabriek. De gevreesde aambeien kwamen niet, en wonder boven wonder voelde ik me op dag twee al sterk genoeg om alleen te douchen en bleek het geslagen kruisje overbodig bij het doen van de eerste grote boodschap.

En ja, ik maak me bij dit tweede kindje echt veel minder zorgen als ze huilt, piept, kreunt, niest of weigert de borst te pakken. Ik loop niet op mijn tenen door het huis omdat ik bang ben dat ze wakker wordt. En als ze slaapt ben ik niet bang dat ze niet meer ademt (mijn man daarentegen, prikt haar nog steeds drie keer per nacht in haar wang). Ik denk niet bij elk kreuntje: o jee, als ze maar geen honger heeft. En nee, ik hoef dit keer ook niet te huilen als haar neusje verstopt zit, omdat ik dan denk dat ze niet goed kan drinken, ze af zal vallen, onder haar geboortegewicht komt en ik totaal zal falen als moeder. Dat heb ik dit keer echt een stuk minder.

Natuurlijk, ik ben moe, maar ook weer niet zó moe dat ik sta te tollen op mijn benen. Maar visite die na zeven uur ’s avonds langs wil komen, verwijs ik nog even door naar een ander tijdperk waarin ik welllicht niet meer om acht uur in mijn bed lig. Al met al is het misschien toch wel een voordeel dat ik wist wat me te wachten stond. Nu blijft er alle ruimte om te genieten van mijn mooie meisje. En te voetballen met mijn zoon.

Inge van der Schee

Inge is getrouwd met Rudolf, die ze leerde kennen via de Kindertelefoon. Ze is moeder van Quin (6) en Zora (6 weken). Naast redacteur is ze ook anti-pest coordinator, omdat ze het belangrijk vindt dat kinderen veilig naar school kunnen. Maar alles wat ze als anti-pest coordinator heel goed weet, vergeet ze héél af en toe tijdens het opvoeden. Daarover én over het krijgen van een tweede kindje schrijft ze graag. www.ingevanderschee.nl