Eerder schreef ik al over het krijgen van een tweede kind. In mijn kraamperiode berichtte ik daar opvallend positief over. Vind ik nu. Dat ik me eigenlijk helemaal geen zorgen maakte, helemaal niet moe was en nooit op mijn tenen door het huis liep.
Mag ik nu iets eerlijker zijn?
Ok, ik maak me inderdaad niet meteen heel erg zorgen als de neus van Zora verstopt zit. Ze hoest en ze proest en ze snurkt op het moment als een bouwvakker, maar hé, ze sláápt tenminste. Moe ben ik inmiddels wel. Echt. De bottle neck schuilt ‘m vooral in de hóóp dat Zora nu eindelijk eens een nacht gaat doorslapen. Soms trakteert ze me totaal onverwacht op een hele nacht slaap, waarin ìk overigens gewoon netjes elke drie uur wakker wordt, en de nacht daarna wil ze dan doodleuk weer twee keer de fles. Dat nekt me gewoon.
Wat mij heel erg helpt, is dat ik nu veel eerlijker durf te zijn over hoe ik me voel. Bij de eerste hield ik toch geregeld de schone schijn op: ‘Ja, joh, ik ben er al helemaal aan gewend, hoor, alsof hij er altijd is geweest.’ In werkelijkheid liep ik al dagen op mijn tandvlees en voelde een bezoekje aan de supermarkt alsof ik een marathon gelopen had. Maar… helemaal gewend, hoor!
Ik hoor mezelf nu dingen zeggen als: ‘Ja, ik sta gewoon tijdelijk op de overlevingsstand.’ Of: ‘Leuk? Nou nee, het is niet alleen maar leuk. Ja, als ze slaapt!’ Of toen ik huilend de borst gaf, omdat Zora na één minuut besloot dat het genoeg was, tegen een vriendin zei: ‘Je treft me niet op mijn best. Maar ja, dat hoort er ook bij.’ Tegen kraambezoek dat te laat kwam, brieste ik: ‘We hadden toch om 10.00 uur afgesproken? Het is nu kwart voor elf. Dat kan echt niet.’ Dat lucht toch op.
Een vriendin van mij kreeg onlangs ook een tweede. Zo bekende ze in alle eerlijkheid dat ze haar zoontje zonder een baksteen in haar maag kon laten huilen. Met gepaste trots toog ze naar het consultatiebureau om haar nieuwbakken zoon te laten wegen. Wat bleek? Die arme jongen was geen grammetje aangekomen. Laten huilen? Hij had gewoon verschrikkelijke honger!
Inmiddels kunnen we er gelukkig hard om lachen. Net als om mijn ietwat hysterische reactie tegen het kraambezoek.
Ja heus. Zo eerlijk ben ik dan ook wel weer.
Geen reacties