#hupquin

Vandaag een update over Quin, de zoon van Inge die ruim vier maanden geleden een hersenbloeding kreeg. Hij maakt iniminie stapjes, maar er is nog geen sprake van contact.

‘Hoe is het nu met Quin en zijn ouders en zusje?’
‘Kun je misschien een update geven over Quin?’
Ik krijg de afgelopen weken regelmatig vragen uit verschillende hoeken over hoe het gaat met Inge’s zoon Quin die in november een hersenbloeding kreeg. Eind december schreef ik daarover het blog Een lichtje voor Quin. Omdat Inge ruim zes jaar over hem had geblogd op de club, en heel wat lezers hem en zijn ontwikkeling gevolgd hebben van zijn zesde tot zijn twaalfde, voelde het goed om ook dit vreselijke nieuws te delen.

Het was fijn dat naar aanleiding van het blog door heel Nederland kaarsjes voor Quin werden aangestoken. Dat er collectief aan hem gedacht werd terwijl hij op de intensive care in het AMC kleine stapjes vooruit ging: zelfstandig ging ademen, korte periodes kon zitten in plaats van liggen, het steeds meer leek of zijn ogen volgden en hij meer beweging kreeg in zijn armen en benen. Waar hij stabiel werd. ‘Maar’, lees ik in een update die Inge een week later appt, ‘hij is nog steeds weinig responsief.’

Quin is inmiddels verhuisd naar het revalidatiecentrum in Tilburg

Dit alles was eind 2022. Nu is het maart in het nieuwe jaar, we zijn nog drie maanden verder. Quin is inmiddels verhuisd naar het revalidatiecentrum in Tilburg. Ruim 120 kilometer van huis. Inge en Rudolf zijn dagelijks bij hem en slapen deels in het Ronald McDonald-huis, maar om dit te kunnen doorstaan en om er ook voor zijn zusje te kunnen zijn moeten ze soms afwisselen, en ook tijd voor zichzelf nemen.

‘Hé lieve Els, ik zou heel graag de blogs van Quin willen bundelen, zou je me daarbij willen helpen?’ appte Inge me een paar weken geleden. Ik was blij met de vraag. Want waar ik verder niet weet wat ik voor ze kan betekenen, en ik me net als vele anderen machteloos voel, is dit iets wat ik wel kan en wat ons bindt.

En zo zaten we vandaag aan haar keukentafel met opengeklapte laptops. En luisterde ik naar hoe het in Tilburg gaat. Hoe klein de stappen zijn. Hoe ze Quin dagelijks laten oefenen met zijn stem gebruiken, met kijken of hij mensen op foto’s herkent (dat lijkt nog niet zo), met bewegen van zijn benen (’trap maar tegen die bal Quin’). Maar de bewegingen zijn niet overtuigend, de stapjes die hij maakt zijn zo klein. Zo klein. ‘De mensen die nu langskomen en die hem tijdje niet hebben gezien kunnen ook niet meer zeggen dat ze verbetering zien,’ zegt Inge tegen me, terwijl ze een boterham voor me roostert. ‘Ze blijven stil.’

De wereld raast door, maar voor dit gezin staat hij stil

De wereld raast door, maar voor dit gezin staat hij stil. ‘Ik vind het fijn als mensen naar Quin vragen,’ zegt Inge als we het hebben over een update schrijven hier en de zin daarvan. We hebben het over de kaarsjes van december. Over de collectieve aanmoediging die dat gaf. Over de hashtag #hupquin. Ik denk dat het enige wat we nu vanaf hier kunnen doen met zijn allen is hem blijven aanmoedigen en om ook af en toe stil te staan. Bij hem, voor hem. Daarom dit #hupquin-blog. Hup Quin, hup hoofd en lijf van Quin. En hup lieve Inge, Rudolf en Zora.