Susan verhuisde in augustus 2019 naar New York met haar elf-jarige zoon en haar man. Ze blogt hier over hoe het hen vergaat in de city that never sleeps. Haar vorige blogs lees je hier.
“Jullie gaan maar zonder mij. Ik blijf hier.” Voorzichtige tranen rollen over zijn wangen. We zitten in een strandtent in Noordwijk. Buiten waait en regent het. In onze hoofden ook.
“Wat zou je ervan vinden om een keer een tijdje in een ander land te wonen?” Met deze voorzichtige vraag polsten we een aantal maanden terug ons plan om een tijd in New York te gaan wonen. “Je bedoelt voor vakantie? Ja leuk!”
“Nee, echt wonen voor een paar maanden of een half jaar ofzo?
“Uuuh nee, dat wil ik echt niet.”
Hè ik had zo gehoopt dat onze elfjarige net zo enthousiast zou zijn over het idee als wij. Niet dat we in Utrecht geen leuk leven hebben, maar een tijd in een wereldstad wonen blijft kriebelen. We hebben, met en zonder kind, altijd veel gereisd. Het idee om nog een keer voor langere tijd met z’n drieën ons te settelen in New York lijkt ons een echt avontuur.
“Of denken we alleen aan onszelf,” vraag ik die avond aan mijn vriend. Ja dat doen we in eerste instantie wel. Een kind bedenkt niet zelf dat ie ergens anders wil wonen, weg van zijn school, voetbal en zijn vriendjes. Maar wat als wij het wel willen… En wat als wij ook denken dat het voor hem en voor ons drieën een mooie waardevolle tijd kan zijn. We sparen ervaringen in ons leven en dit is wel een hele mooie en één die we altijd zullen onthouden.
“Als we ook maar ergens het idee hebben dat het voor hem niet leuk zal zijn, dan doen we het niet,” besloten we. Daarvoor deden we de weken erna een aantal checks:
Check 1: school. Bij een volgende trip naar New York bezocht mijn vriend een hele leuke kleine school en was direct enthousiast. Hier zagen we hem en ons wel rondlopen en een fijne schooltijd hebben.
Check 2: voetbal. Een kennis die jarenlang in New York woonde tipte ons de voetbalclub waar de hele buurt voetbalt en waar ze zeker talentjes uit Nederland welkom heten. Word daar lid en in no time heeft ie vrienden, verzekerde ze ons.
Check 3: vriendjes die langs kunnen komen. Ons appartement zal een slaapkamer moeten hebben waar een matras naast kan op de grond. Moet lukken.
Check 4: Playstation. Jawel onze Playstation werkt ook op het stroomnet van de US. Online gaming met Nederland is mogelijk, met tijdsverschil.
We checkten niet alleen zelf, we werden ook gecheckt. En na maanden van formulieren en documenten aanleveren kregen we bericht van het consulaat: We voldoen aan de voorwaarden. Onze visumaanvraag is gehonoreerd. We mogen ons als non-residents tijdelijk vestigen in Amerika.
Het was inmiddels begin juni en we waren van plan om in augustus weg te gaan, dus wilden we het snel vertellen. Zodat er nog tijd genoeg zou zijn om ons voor te bereiden, maar ook weer niet teveel tijd om er een te langdradig afscheid van te maken.
Dus op die stormachtige middag in Noordwijk, terwijl onze zoon alvast voorop rent met z’n voetbal besluiten we het te zeggen. Misselijk van de zenuwen en met een bonkend hart gaan we zitten en bestellen koffie en warme chocomel.
“En naar wat voor school ga ik dan? En kan ik daar ook voetballen? En komen mijn vrienden langs?” Na de eerste schok en de nu al legendarische woorden “gaan jullie maar zonder mij” drogen zijn tranen al snel en komen de vragen. De initiële weerstand verdwijnt langzaam en maakt plaats voor voorzichtige nieuwsgierigheid. “Waar gaan we dan wonen? En kan ik dan nog meedoen met de musical? En kan ik daar mijn Spotify-lijst ook luisteren?”
De volgende ochtend worden we wakker en dringt het nog even door. We herhalen nog een keer ons mantra: “Als wij zouden denken dat het voor jou niet heel leuk zou kunnen zijn zouden we het nooit doen.”
Een paar uur later varen we in ons bootje op de Vinkeveense plassen. Met zijn haar in de wind, horen we onze jongen ineens voor zich uit mompelen: “Jeeminee dan woon ik volgend jaar gewoon in New York.”
Geen reacties