Herfst

De bomen in de straat lijken wel in vuur en vlam te staan. Knalrode en felgele blaadjes hangen aan de takken. Als een krachtig laatste teken van leven voor het vallen van het blad. Toch stemt het me droevig.

Ja, ja, ik weet het, ik mag ik niet klagen. Het is de afgelopen maanden belachelijk goed weer geweest. Die hele opwarming van de aarde is om te janken, maar het was wel fijn dat ik op de verjaardag van mijn dochter half oktober lekker in de tuin heb kunnen zitten. Als we dan toch allemaal naar de klote gaan, laten we er dan maar van genieten.

Nu het herfstvakantie is, lijkt het weer – heel toepasselijk – als een blad aan de boom omgeslagen. We hebben onze winterjassen weer aan. Dit jaar heeft mijn lief eraan gedacht om die te kopen voordat onze kinderen als meisjes met de zwavelstokjes verkleumd over straat moeten. We hebben de sjaals weer bij elkaar geraapt en mijn dochter is zelfs al eens met haar wanten aan naar school gegaan. Al was dat wat overdreven.

De herfst is een prachtig seizoen. Mooie kleuren aan de bomen, glanzende kastanjes op de stoep die ik onmogelijk kan laten liggen en heuse rood-met-witte stippen paddenstoelen in het gras. De kinderen schoppen in hopen bladeren, kraken hazelnoten en knutselen een spinnenweb van een kastanje, een paar satéprikkers en draadjes wol.

Maar ik vind het moeilijk om ervan te genieten. De dagen beginnen zo donker en de badkamer is weer koud als ik uit mijn warme bed stap. De donkerte treedt mijn hoofd binnen en zet zich vast in mijn schedel. Mijn bladeren vallen.
Nu is een beetje weltschmerz mij niet vreemd. Het heeft wat om na al dat zomerse genieten je te wentelen in weemoed en zelfmeelij. En wie schreef er ook alweer die prachtige zin: ‘In de winter en de herfst zijn de bejaarden op hun sterfst’?

De echte kou moet nog komen.

Ik sla dekentjes in, maak warme soep en kijk naar mijn huppelende kinderen in de dorre bladeren. Ik sla me er wel doorheen.