‘Mama, ik wil ook baby zijn.’
‘Waarom ben ík niet láter geboren?’
‘Ik wil eigenlijk helemaal niet groot zijn, mama.’
‘Mama, wil jij mijn billen afvegen?’
Natuurlijk wist ik dat Quin er aan zou moeten wennen. Hij had zijn ouders immers ruim zes jaar voor zichzelf alleen gehad en nu mist hij al die aandacht soms en dat is niet makkelijk. Dat besef ik me maar al te goed. Maar ook ik moet mijn aandacht verdelen en dat is ook niet altijd even makkelijk.
Toen Quin net geboren was, had ik geen ander kind dat naar school gebracht moest worden, naar judoles ging of bij vriendjes wilde spelen. Nee, hoor, het enige waar ik me echt om druk om maakte, was de vraag of en wanneer ik nou eens onder de douche kon, en of en wanneer ik een keer een normáál ontbijt voor mezelf maakte én opat. De enige met wie ik rekening moest houden was mezelf, nou ja, en met baby Quin dan. Nu met baby twee in huis sta ik tenminste wel fris en fruitig, gedoucht en wel om 7.30 uur in de woonkamer.
En toch.
Hoe zorg je ervoor dat iedereen de aandacht krijgt die hij of zij verdient? Ik weet niet precies hoe zich dat genesteld heeft in zijn hoofd, maar Quin moet zoiets hebben gedacht als: baby’s krijgen heel veel aandacht, dus als ik me nou als een baby gedraag, krijg ik vast ook weer net als zoveel aandacht als eerst.
‘Mama, weet jij waar mijn speen is?’
Ik had het eerst niet zo door. Hoezo, waar je speen is? Die hebben we toch allang niet meer? ‘Mama, mag ik een luier aan?’ Daar twijfelde ik een moment, want bedplassen, ja dat deed hij ook weer sinds de komst van zijn zusje. Bij ‘Mama, mag ik ook baby zijn?’ viel pas het kwartje. ‘Maar waarom wil je dan baby zijn,’ vroeg ik op mijn allerzoetst om de waarom vraag te verbloemen. ‘Gewoon.’
‘Omdat je dan veel kusjes krijgt?’ Quin knikt een beetje timide, betrapt bijna.
Het is ook allemaal wat voor zo’n ventje. Papa en mama die boven zijn zusje staan te kirren, terwijl ze tegen elkaar en tegen hem vooral heel streng zijn. Hij doet zo zijn best. Ik krijg een brok in mijn keel. ‘Zou ik jou nu eens heel veel kusjes geven?’
‘Nee! Ieuw! Ik ben geen baby!’
Inge van der Schee
Inge is getrouwd met Rudolf, die ze leerde kennen via de Kindertelefoon. Ze is moeder van Quin (6) en Zora (7 weken). Naast redacteur is ze ook anti-pest coordinator, omdat ze het belangrijk vindt dat kinderen veilig naar school kunnen. Maar alles wat ze als anti-pest coordinator heel goed weet, vergeet ze héél af en toe tijdens het opvoeden. Daarover én over het krijgen van een tweede kindje schrijft ze graag. www.ingevanderschee.nl
Geen reacties